Μαθήτρια: Ο Χριστός εισήγαγε τον εξωτερισμό υπό την έννοια ότι έπαψε το θεϊκό να είναι απόκρυφο.
Δάσκαλος: Επίσης ότι η Διδασκαλία δεν ήταν πια απαραίτητη στον ιερό χώρο αλλά παντού όπου υπήρχε ανάγκη.
Μαθήτρια:Και συνεπώς ότι η πράξη της αγάπης χρειάζεται να εκδηλώνεται παντού όπου υπάρχει ανάγκη.
Δάσκαλος: Ναι, αφού είναι αναγκαία και γιατί δείχνει ένα μονοπάτι που δεν έχει πια μόνο απαγορευτικά και αδιέξοδα.
Μαθήτρια:Ο μονόδρομος της αγάπης που είναι γεμάτος ελευθερία: «αγάπα και κάνε ό,τι θες».
Δάσκαλος: Διότι όταν αγαπάς ό,τι και να κάνεις είναι καλό!
Μαθήτρια: Χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση καμία. Είχες πει κάποτε ότι η αγάπη ζητά ανταπόδοση και δεν το λέει, ενώ η αμισεία δεν περιμένει τίποτα.
Δάσκαλος: Δεν περιμένει τίποτα γιατί κάνει τα πάντα για την Ανθρωπότητα.
Μαθήτρια: Είναι εκ φύσεως προσφορά δίχως όρια επομένως.
Δάσκαλος: Διότι το μόνο που έχει σημασία είναι να δώσεις για να αφήσεις κληρονομιά για τη συνέχεια.
Μαθήτρια: Άρα η αμισεία είναι ένα μέσο για την εξέλιξη, ένας μοχλός πολυκυκλικότητας;
Δάσκαλος: Δρα μέσω της για να υπάρχει η ανθρώπινη δυναμική της.
Μαθήτρια: Για να υπάρχει και για να απελευθερωθεί;
Δάσκαλος: Για να ζήσει τη συνέχεια και πέρα από τα όρια.
Μαθήτρια: Ακόμα και τα αδιανόητα;
Δάσκαλος: Αδιανόητα για τους μαθητές, όχι για τους Δασκάλους.
Μαθήτρια: Και όταν φτάσει ο μαθητής στο μέγιστο των ορίων του που βλέπει ο Δάσκαλος. Μετά τι;
Δάσκαλος: Νοητικό σοκ και αλλαγή φάσης.
Μαθήτρια: Άρα συνεχίζει πάντα αδιαλείπτως.
Δάσκαλος: Ως μαχητής!