Μετά το Tractatus Logico-Philosophicus, υπήρχε μέλλον.
Ο Wittgenstein το είχε ζήσει.
Ό,τι και να έλεγε ο Russell.
Το θέμα ήταν ποιος το ήξερε.
Έτσι είχε γίνει και με τον Carroll αλλά όλοι κοίταζαν την Αλίκη.
Θα έπρεπε να είχαν ενσωματώσει μερικά κριτήρια του Popper.
Είχε προσπαθήσει ο Kuhn.
Και μερικά θέματα είχαν νόημα.
Το παίγνιο άλλαξε μορφή με τον Lakatos.
Αλλά ποιος έπιασε τον Feyerabend.
Δίχως να εκφυλίσει τη σκέψη του.
Βέβαια βοήθησε ο Polya όμως η ανακάλυψη παρέμεινε αποκάλυψη.
Serendipity.
Ο εγκέφαλος ήταν πάντα ένα μαύρο κουτί.
Λες και ήταν η μόνη απάντηση στην απαίτηση:
«Ζωγράφισέ μου έναν εγκέφαλο»
Μόνο που δεν υπήρχε Μικρός Πρίγκιπας να το αποδεχθεί.
Η φιλοσοφία δυσκολευόταν.
Σκέφτηκε μια στιγμή την ψυχολογία.
Όμως κατάλαβε ότι ήταν αδιέξοδο.
Έπρεπε να σκεφτούν εκτός κουτιού.
Γιατί δεν ήταν όλα μαύρα.
Υπήρχαν και τα λευκά.
Υπήρχε και το σκάκι που ζούσε εδώ και αιώνες.
Δεν ήταν τυχαίο.
Ήταν θέμα ανάγκης.
Κι η ανάγκη δημιούργησε.
Το πολεμικό εργαλείο είχε μετατραπεί σε όργανο νοημοσύνης.
Δεν ήταν μόνο η Στρατηγική.
Η Χρονοστρατηγική διαπερνούσε όλη τη σκακιέρα.
Ακόμα κι αν ήταν σπάνιοι όσοι το έβλεπαν.
Ολιστική προσέγγιση.
Είχε φτάσει στα όριά της η ανάλυση.
Έπρεπε να τη συμπληρώσει η σύνθεση.
Ήταν απαραίτητο.
Λόγω ανάδρασης.
Πέρα από τη μηχανή του Turing έπαιζε πια η μηχανή του Wiener.
Η νευροφιλοσοφία ήταν μια απαίτηση.
Έπρεπε να θεωρήσει τις μετασυντακτικές δομές.
Αλλιώς το αόρατό τους δεν επέτρεπε την ανάλυση της φιλοσοφίας.
Χρειαζόταν η σύνθεση της νευροφιλοσοφίας.
Δεν ήταν πια επιστημολογία.
Με την έννοια επιστήμης για την επιστήμη.
Αλλά δράση της νοημοσύνης ως συνείδηση.