Μετά τις γαλανόλευκες σημαίες και τη βυζαντινή, ο σταυραετός αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα της αντεπίθεσης.
Ήταν θέμα Χρόνου.
Κι ο Χρόνος ήταν μαζί τους.
Η αποστολή εκτελέσθηκε στη Λάπηθο, για συμβολικούς λόγους.
Είχε σχέση και με τον Σταυρό του Νότου.
Εκεί είχαν βρεθεί με τη χάρη και το κλέος της Λαπήθου.
Τους είχε αγγίξει η εκκλησιαστική της πυκνότητα.
Κάθε γειτονιά είχε και μια εκκλησιά.
Κάθε ματιά αντίκριζε και μια καμπάνα.
Και το κανόνι βούιξε στο μυαλό τους.
Έπρεπε και αυτοί να πράξουν το αδιανόητο.
Το αδιανόητο για τους περισσότερους.
Όχι για την ομάδα.
Αφού γι’ αυτή ήταν στόχος.
Όταν βρέθηκαν σε μια βεβηλωμένη εκκλησιά, όπου μπροστά στο πράσινο της θύρας και των παραθύρων υπήρχε καρφωμένη η κόκκινη ημισέληνος, έλεγξαν με τη διασπορά τους κάθε κίνηση στον περίγυρο.
Είχε αρχίσει η προετοιμασία του κλέους της δικαιοσύνης για τη χάρη της αθωότητας.
Τα γεράκια σκέφτηκαν τα δάκρυα των προσφύγων που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν.
Όσο δεν είχε αρχίσει η απελευθέρωση.
Γι’ αυτό έπρεπε να δοθεί ένα σήμα.
Τα δάκρυα θα συνέχιζαν την πορεία τους, αλλά όχι πια για θλίψη.
Θα έτρεχαν από χαρά λόγω κλέους.
Η ομάδα ετοιμάστηκε.
Συντονισμός των κομματιών.
Όλα έτοιμα για μια κίνηση.
Όλα αφοσιωμένα σε μια πράξη.
Ομάδα σε ετοιμότητα.
Άμεση δράση.
Δίχως βιασύνη.
Αποφασιστικά και ακαταμάχητα.
Με την ένωση.
Γόρδιος δεσμός στον ιστό.
Έπρεπε να λυθεί.
Για να υπάρξει μέλλον και ελευθερία.
Όλη η ομάδα έγινε ένα χέρι.
Και το χέρι μια πυγμή.
Χωρίς επιστροφή.
Μη αναστρέψιμη κίνηση.
Μπροστά στον ήλιο της δικαιοσύνης, η ημισέληνος έπεσε.
Κι ο ιστός παρέμεινε κενός.
Είχε τελειώσει μια εποχή.
Κι οι αετοφόροι έγραψαν την καινή.