Το κανόνι του 1539 δεν ήταν μύθος.
Δεν υπήρχε ανάγκη να το πιστέψει κανείς.
Ο καθένας μπορούσε να το δει.
Ήταν τόσο κοντά από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου που δεν μπορούσες να το χάσεις.
Όσο και να ήθελες.
Γιατί όταν είσαι με τον Χρόνο, αφού συνειδητοποίησες ότι είναι μαζί σου, σου αφήνει σημάδια για να σταθείς όρθιος όταν όλοι οι άλλοι γονατίζουν μπροστά στον κατακτητή.
Το κανόνι είχε τα ιστορικά χαρακτηριστικά πάνω στο μεταλλικό του δέρμα.
Ακόμα και το αρχικό οικόσημο ήταν ακόμα στη θέση του, ενώ είχε διασχίσει τόσους αιώνες.
Η ομάδα κρούσης το άγγιξε με όλα τα χέρια της.
Για να νιώσει το μέταλλο του Χρόνου.
Γιατί ήταν η καμπάνα της μάχης.
Και είχε χτυπήσει πολλές φορές στα χρόνια της πολιορκίας.
Νοητικό σοκ.
Νέα διακλάδωση.
Έκαναν τις κινήσεις της περιστροφής πάνω στον άξονα.
Χρονικό ισοζύγιο.
Ο ζυγός είχε μετατραπεί σε ζυγαριά.
Και το βάρος του Δίκαιου μετακίνησε το ακίνητο κανόνι.
Μπορούσε να σημαδέψει και πάλι.
Η ανίχνευση δεν σταμάτησε.
Βρήκαν και άλλους οχτώ κρυφούς στυλοβάτες.
Κάθε εκκλησία είχε μέσα της τα μυστικά του Χρόνου.
Και τα στηρίγματά της έμοιαζαν με ισοκρατήματα του Βυζαντίου.
Εκεί ανάμεσά τους σήκωσαν το γαλανό και το λευκό για να ξέρει η εκκλησιά ότι ήταν μαζί της και μέσα στην κατοχή.
Το αετίσιο βλέμμα χαμογέλασε για πρώτη φορά.
Τα γεράκια ακολουθούσαν και παρακολουθούσαν.
Κι οι μαθητές είχαν μάθημα τη μάχη των μαχητών.
Ένιωσαν μέσα τους το έργο του Χριστού.
Ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός ήταν πια κράμα φωτός.
Με σεβασμό χαιρέτησαν τις εκκλησίες του παρελθόντος που έδειχναν το μέλλον και προχώρησαν προς τα τείχη του λιμανιού.
Εκεί κοντά στο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου ανέβηκαν στην σκάλα της Πύλης της θάλασσας.
Και στις επάλξεις αγνάντεψαν το απέραντο γαλάζιο.
Ταυτόχρονα ένιωσαν μέσα τους το αίσθημα των πολιορκημένων κι ένας κόμβος έπιασε το λαιμό τους.
Ήταν η υπερχορδή.
Ήταν πια μαζί.
Κι ανάμεσα στις πέτρες της Πύλης, άνοιξαν διάπλατα τις εννέα λωρίδες που κρατούσαν το σταυρό για να δείξουν ότι δεν ξέχασαν.
Το Δεν ξεχνώ δεν ήταν πια σύνθημα, αλλά πραγματικότητα.