Η συγκίνηση του Χρύσανθου
ήταν εντελώς γνήσια
διότι έβλεπε με τα μάτια του
ότι όλα αυτά που είχε
εδώ και χρόνια ακούσει
από τον Δάσκαλο
γινόντουσαν επιτέλους
μια απτή πραγματικότητα
αλλά δεν μπορούσε
να ξεπεράσει το γεγονός
ότι έπρεπε να περάσουν
τόσα χρόνια και δεινά
για ν’ ακουστεί μια φωνή
που έλεγε σαν τον Σωκράτη
τα ίδια πράγματα
με τον ίδιο τρόπο
από την αρχή
χωρίς καμιά εξαίρεση
όπου κι να ήταν.