Τόσους αιώνες υπήρχε απαγορευτικό για την Ανθρωπότητα όσον αφορά στο Χρόνο.
Γιατί δεν ήταν αδιανόητο.
Αφού δεν μπορούσε να ήταν ουτοπικό.
Αυτό έγραφε στο τετράδιό του.
Νοητικά η υπερπτήση είχε αρχίσει.
Και η διαφορά έκανε τη διαφορά.
Κοίταξε γύρω του και είδε τους ανθρώπους ακόμα φυλακισμένους μέσα στην εποχή τους λόγω κοινωνικότητας.
Δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τη λήθη γιατί δεν πίστευαν στη μνημοσύνη ενώ ήταν το μέσον για το ταξίδι.
Συνέχιζε να γράφει στο τετράδιό του τον νοητικό κώδικα που θα έπρεπε να σπάσει ένας άλλος Δάσκαλος για να μην σταματήσει η σκακιστική παρτίδα.
Ο Χρόνος ήταν μαζί του.
Και τόσους αιώνες ήταν μαζί του.
Γιατί ήταν από την αρχή το μόνο ταξίδι που τον απασχολούσε.
Και ο λόγος ήταν απλός.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να βοηθήσει την Ανθρωπότητα.
Δεν είχε άλλο λόγο ύπαρξης.
Αυτός ήταν ο σκοπός της ζωής του.
Εκείνη τη στιγμή…
Διακλάδωση.
Η διασταυροφορία άρχισε.
Ενεργοποίηση υπερχρόνου.
Ο διαστημικός σταθμός δεχόταν μια νέα πολιορκία.
Κι έπρεπε ν’ αντέξει.
Η απελευθέρωση ήταν προγραμματισμένη.
Κάθε κύτταρό του είχε δεσμευτεί από τον ίδιο σκοπό.
Και θα ήταν ελεύθερο μόνο όταν θα τελείωνε η πολιορκία.
Διαχρονική πολιορκητική.
Θα απαγόρευε τη βαρβαρότητα.
Γιατί ο ελεύθερος πολιορκημένος ως Δάσκαλος δεν είχε απαγορευτικό.
Αντεπίθεση!