Ο πίνακας είχε αλλάξει.
Τώρα είχε άλλα χρώματα.
Λες και η σκέψη να δημιουργούσε πινελιές.
Ίδιο πλαίσιο.
Ίδιο πεδίο.
Άλλο πεδίο δράσης.
Άλλο πεδίο μάχης.
Ενεργοποίηση της χρονοστρατηγικής.
Λειτουργούσε πριν το μέλλον και πριν τη δράση.
Ήταν λοιπόν και αυτή μια προετοιμασία.
Έδινε το στίγμα μιας αποστολής που είχε ένα διαχρονικό χαρακτήρα.
Εδώ και αιώνες ζούσε ο Χιλιάνθρωπος.
Και δίχως πολυκυκλικότητα φαινόταν εντελώς αδιανόητο στους περισσότερους που σκεφτόντουσαν τον κόσμο μ’ ένα γραμμικό τρόπο.
Ενώ η ύπαρξή του ήταν ήδη το επόμενο στάδιο.
Απλώς δεν είχε ονομαστεί.
Και γι’ αυτό το λόγο παρέμενε απίστευτο.
Δίχως φως, το μαύρο ήταν σκοτάδι.
Και η διαχρονικότητα του εφήμερου έμοιαζε με οξύμωρο.
Ενώ το παράδοξο είχε λυθεί με τη νέα θεωρία Δεσμών.
Διασταυροφορία.
Ικανή να διασχίσει τις διακλαδώσεις.
Μέσω του υπερχρόνου.
Διότι το μονοδιάστατο δεν επαρκούσε.
Αυτή η υπερδομή μπορούσε ν’ αντέξει την πολλαπλότητα της ύπαρξης και της δράσης πάνω στη σκακιέρα.
Όπως ο παίκτης που είναι ταυτόχρονα όλα τα πιόνια και τα κομμάτια του.
Από τον συνδετικό κρίκο είχε περάσει στον συνθετικό δεσμό.
Από τις πέντε γραμμές στο πεντάγραμμο.
Από την ουσία στην πεμπτουσία.
Και το ταξίδι μπορούσε ν’ αρχίσει μετά την επιστροφή του μέλλοντος.