Τα συσσωρευτικά σημεία ήταν ένδειξη για την ισομορφία δυνατοτήτων.
Κάθε κείμενο ήταν κι ένα φύλλο που συνέχιζε το βιβλίο της γνώσης.
Είχε περάσει από το στάδιο της εγκυκλοπαίδειας και άγγιζε πια την πολυκυκλοπαίδεια.
Η μετατροπή της αναμονής σε ετοιμότητα αποτελούσε θεμέλιο για το χρονικό διάστημα.
Αυτό που ονόμαζαν όλοι διάστημα ήταν ουσιαστικά η γενίκευση του ουρανού που είχε γενικεύσει τη θάλασσα.
Λιμάνια και ναύτες.
Αεροδρόμια και πιλότοι.
Αστροδρόμια και αστροναύτες.
Μόνο που ποιος θα τολμούσε να μιλήσει για το επόμενο στάδιο;
Γιατί τα χρονικά διαστήματα δεν ήταν μόνο ευθύγραμμα τμήματα.
Γιατί ο Χρόνος δεν ήταν γραμμικός.
Ήταν ικανός ν’ αντέξει τις διακλαδώσεις.
Και μετά τον Gödel οι κλειστές χρονικές καμπύλες δεν ήταν πια μια ουτοπία, αλλά μια μαθηματική πραγματικότητα με μια λογική του μέλλοντος.
Είχαμε γενικεύσει όλα τα χωρικά ταξίδια αλλά παραμέναμε εγκλωβισμένοι σε μια απλοϊκή προσέγγιση του Χρόνου.
Κι ενώ η τοποστρατηγική είχε αφήσει τη γεωστρατηγική για να βρει τη χρονοστρατηγική το επόμενο στάδιο ήταν ακόμα άγνωστο.
Κι όχι απαραίτητα λόγω έλλειψης θεωρητικού υποβάθρου αλλά περισσότερο λόγω νοητικής ατολμίας.
Ως θεωρητικό πλαίσιο η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας το επέτρεπε.
Μόνο που οι φυσικοί δεν το ήθελαν ακόμα.
Ήθελαν να κρατήσουν το παλιό σύστημα.
Είχαν μια δυσκολία αποδοχής άλλης πραγματικότητας λιγότερο συμβατικής που έδινε άλλες δυνατότητες.