Οι δείκτες δεν είχαν αλλάξει, αλλά οι ώρες ήταν πια ψηφιακές.
Ήταν μια άλλη μορφή ψηφιδωτού όπου το νόημα δεν εμφανιζόταν πάνω στις ψηφίδες αν δεν ήξερε κάποιος τη διάταξη της δομής.
Δεν ήταν μόνο μια αντιπαράθεση μεταξύ μονόχρωμου και πολύχρωμου, αλλά μια συμπληρωματική πολυσημία.
Πάνω σε αυτό το νοητικό σχήμα ενεργοποιήθηκε η πολυκυκλικότητα του Χρόνου.
Γιατί και τα χρώματα ήταν στοιχεία των οικοσήμων.
Ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν ήξεραν να τα διαβάζουν, αφού δεν ήξεραν εραλδική.
Επιπλέον τα ψηφία ήταν μόνο η αρχή.
Το ενδιάμεσο ουσιαστικά μεταξύ των γραμμάτων και των αριθμών.
Έτσι είχε γεννηθεί και η θεωρία.
Και μ’ αυτόν τον τρόπο είχε δημιουργηθεί και η ψηφιακή εγκυκλοπαίδεια των ακολουθιών ακεραίων.
Αυτήν είχε στο μυαλό του όταν έπιασε και πάλι το τετράδιο μπροστά στον πίνακα.
Οι μαθηματικοί δεν ήταν μόνο ονόματα πάνω σε θεωρήματα.
Είχαν κι αυτοί μέσα τους κομμάτια ιστορίας με μια λογική του μέλλοντος.
Και σποραδικό να ήταν το έργο τους, επαρκούσε για να υποστηρίξει τη συνέχεια.
Αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Γιατί επί της ουσίας πολλά πράγματα που γίνονταν καθημερινά δεν είχαν κανένα μέλλον.
Ενώ οι μαθηματικοί δημιουργούσαν εκ φύσης διαχρονικά νοητικά σχήματα λύνοντας το παράδοξο της ιστορικότητας που παράγει μέλλον.
Το σποραδικό λειτουργούσε ομαδικά.
Ακολουθώντας την επινόηση του Galois που εξήγησε το κατόρθωμα του Abel.
Διότι η υπέρβαση άφησε κληρονομιά για τους επόμενους που κατανόησαν το έργο μετά από δεκαετίες. Κανένα όριο.