Οι πόρτες του ουρανού ήταν διακλαδώσεις του χωροχρόνου, γιατί το θεμέλιο της ύπαρξής του ήταν η επιλογή.
Η επόμενη πτήση δεν είχε ανακοινωθεί.
Και το νοητικό σχήμα έμοιαζε με την γραφή ενός δεύτερου τόμου πριν το τέλος του πρώτου.
Ενώ οι αναγνώστες δεν έχουν εντοπίσει την συνέχεια ακόμα κι αν λειτουργούν και ζουν ήδη τα στοιχεία της μέσα στο προηγούμενο.
Το Amsterdam είχε ξαναεμφανιστεί πάνω στον πίνακα ανακοινώσεων λες και το βιβλίο έδειχνε το περιεχόμενό του.
Ήταν μια ολλανδική άμυνα.
Όπως αυτή που είχε αντιμετωπίσει όταν τον είχε αφήσει ο άνθρωπος με τις καραμέλες πριν δεκαετίες.
Η πόλη αυτή δεν ήταν μόνο συμβολική, την είχε ζήσει από μέσα.
Κι είχε στοιχεία της ανακάλυψης.
Δεν ήταν μόνο οι παλαιές εκδόσεις που τη χαρακτήριζαν, αλλά και οι εξερευνήσεις στην Άπω Ανατολή και την Αυστραλία.
Αυτός ήταν λοιπόν ο συνδετικός κρίκος αυτής της αλυσίδας του Προμηθέα.
Μέσω της θάλασσας είχε γίνει η ανακάλυψη.
Και μέσω του ουρανού είχε γίνει η αποκάλυψη.
Είχε αλλάξει το πεδίο δράσης πάνω στο πλαίσιο της σκακιέρας.
Και οι πόρτες ήταν νέα ανοίγματα.
Νέα στησίματα.
Όχι μόνο το αρχικό.
Γιατί σπάνια, οι παρτίδες δεν είχαν αρχίσει.
Οι Δάσκαλοι ήταν κατά κύριο λόγο οι συνεχιστές.
Και ο καθένας έπαιρνε τη θέση του προηγούμενου, για να μη σταματήσει ο αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα.