Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο του πέρασε πάνω από ανθρώπινα βουνά.
Ήταν οι βιβλιοθήκες της φύσης.
Αυτές που έδιναν ζωή στη λίμνη λόγω του δεσμού της με τον ουρανό.
Βρισκόταν πια στη χώρα των Bernoulli και του Euler, χάρη στους οποίους τα μαθηματικά είχαν πάρει άλλες διαστάσεις, για να προετοιμαστούν για το έργο του Leibniz.
Εκεί ο λογισμός μεταβολών ήταν παντού.
Κι οι καμπύλες του χώρου έμοιαζαν με λύσεις προβλημάτων βελτιστοποίησης.
Συμπυκνωμένος Χρόνος σε μικρό χώρο.
Εκείνη τη στιγμή οι κινητήρες σταμάτησαν κι η πορεία έγινε γήινη.
Τότε έδεσε ο πρώτος κόμβος αυτής της πορείας πάνω από τα έργα των γιγάντων.
Flughafen Zürich.
Κανείς από αυτούς δεν είχε επινοήσει την υπερδομή ενός τέτοιου αεροδρομίου.
Αυτό που πετούσε κι ήταν πιο βαρύ από τον αέρα είχε διαμορφώσει μια ολόκληρη πραγματικότητα που ήταν εντελώς ασύλληπτη ακόμα και για τους γίγαντες του παρελθόντος.
Ενώ ήταν απλώς μία γενίκευση μέσω της αυτοματοποίησης και της μηχανοποίησης, έννοιες σημαντικές από τις αρχές της Αναγέννησης.
Ενώ τώρα η σκέψη ζούσε με αυτήν την πραγματικότητα δίχως να συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια απίστευτη καινοτομία.
Όπως τα λιμάνια άνηκαν στη θάλασσα κι όχι στην ξηρά, τα αεροδρόμια άνηκαν στους ουρανούς κι όχι στη γη.
Ήταν όλα χώρος προετοιμασίας για τις πτήσεις, ενώ οι κοινωνίες τους θεωρούσαν ως χώρους αναμονής.
Δεν περίμενε κανείς, ήταν όλοι έτοιμοι.
Έτσι ήταν οι Δάσκαλοι όταν διάβαζαν τα βιβλία ενός άλλου Δασκάλου.
Πανέτοιμοι για την επανεκκίνηση.