Πετούσε και πάλι πάνω από τη λίμνη του Voltaire.
Εγκλωβισμένο γαλάζιο μέσα στη γη.
Αλλά στην άκρη του όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα αφού ήταν πηγή ζωής.
Στρόγγυλη σκακιέρα.
Καμία γωνία μόνο όριο.
Και πιο πέρα, το τεμαχισμένο πράσινο με τις καλλιέργειες που είχαν αλλάξει ακόμα και τα δάση.
Τελικά και ο θάνατός του είχε αργήσει παρόλα όσα έγραφε ο φιλόσοφος.
Και το λεξικό είχε γεμίσει με περισσότερα λήμματα απ’ ό,τι είχαν υπολογίσει o d’Alembert και ο Diderot.
Δύσκολος θάνατος.
Ή μάλλον σκληρή ζωή.
Το βέλτιστο της ανθεκτικότητας.
Στην υπηρεσία των ανθρώπων.
Και ειδικά των φτωχών που κανείς δικηγόρος δεν ήθελε να προστατέψει από την αδικία της λεγόμενης δικαιοσύνης.
Τα σχήματα της Εγκυκλοπαίδειας δεν είχαν μόνο μεγάλη ακρίβεια, ήταν και η καταγραφή όλων των γνώσεων που απελευθέρωναν τους ανθρώπους από τον σκοταδισμό και την καταπάτηση των δικαιωμάτων που δεν υπήρχαν ακόμα, τουλάχιστον επίσημα.
Οι Δάσκαλοι δεν είχαν σταματήσει ούτε στιγμή να γράφουν πάνω στο βιβλίο της φύσης.
Και αυτή η ιστορία είχε αρχίσει πολύ πιο πριν από τον Galileo Galilei.
Διότι ο Αρχιμήδης δεν περίμενε κανέναν.
Ήξερε από τα παλιά τον μύθο του Προμηθέα.
Κι ένα ασήμαντο σπαθί δεν είχε σταματήσει τη δράση του διαχρονικού του έργου.
Μετά οι αντιδράσεις έγιναν αλυσιδωτές.
Γιατί δεν είχαν επινοηθεί ακόμα οι διακλαδώσεις ακόμα κι αν ο Giordano Bruno μιλούσε ήδη για τους πολλαπλούς κόσμους αιώνες πριν.