Το δικό του αεροπλάνο ήταν έτοιμο.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό.
Σαν να ήταν από την άλλη πλευρά της ίδιας πραγματικότητας.
Το αεροδρόμιο ήταν γνωστό.
Όλα αυτά τα χρόνια είχε εξελιχθεί.
Αλλά η οικειότητα δεν είχε αλλάξει.
Λες και υπήρχαν από πάντα οι πτητικές μηχανές ενώ είχε διδάξει την καινοτομία του Leonardo da Vinci.
Η ταχύτητα του χεριού είχε καρφώσει με τα σχέδιά της, τις κινήσεις των πουλιών που ονομάζουμε πτήση για αιώνες χωρίς να τολμάμε να τα μεταφέρουμε στην ανθρώπινη πραγματικότητα.
Αναρωτιόταν βέβαια γιατί ένας Ολλανδός είχε αποφασίσει να εκδώσει αυτό το έργο του Δασκάλου της Αναγέννησης.
Μπορεί να ήταν λόγω αδιανόητου.
Γιατί αυτό είχε αισθανθεί πριν από χρόνια, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τα σχέδια των τετραδίων του, αλλά ακόμα ειδικότερα για το: Περί Πτήσης.
Η απογείωση δεν ήταν πια νοητική και μόνο.
Η πραγματικότητα ήταν κι έξω από το παράθυρο.
Όλα ήταν χάρτες από κάτω.
Λες και η πρόβλεψη να ήταν προφητεία.
Η οργάνωση των ανθρώπων φαινόταν καλύτερα από ψηλά.
Αλλά και η σχέση της με τη φύση.
Όλα αυτά που ήταν σκέψεις στο παλιό βιβλίο είχαν γίνει πραγματικότητα.
Όταν έβλεπες το μέλλον γιατί το δημιουργείς δεν υπήρχε ανάγκη να το προβλέψεις.
Αφού η σκέψη του ήταν η εξέλιξή του.
Η ζωή του Δασκάλου δεν είχε αλλάξει, γιατί η έννοια της στρατηγικής τη δικαιολογούσε.
Νέα νοητικά σχήματα εμφανίστηκαν στη γη.