Το αεροπλάνο διέσχισε το φωτεινό παράθυρο.
Ήταν αθόρυβο.
Κι αυτό είχε προβλέψει το αεροδρόμιο.
Γι’ αυτόν το λόγο συνέχισε να γράφει.
Το γαλανόλευκο χρώμα του, του θύμισε το Amsterdam και τις ρευστές διακλαδώσεις του.
Εκεί είχε γίνει η απόδραση.
Αλλά ποιος το ήξερε.
Κοίταξε τη βιβλιοδεσία του τετραδίου του και συνειρμικά σκέφτηκε τα παλαιά βιβλία της βιβλιοθήκης.
Πολλά από αυτά είχαν εκδοθεί στην ίδια πόλη πριν από αιώνες.
Δεν είχαν τη γοτθική γραφή.
Τα λατινικά γέμιζαν τις σελίδες.
Παράξενος κώδικας με ξένες εξηγήσεις.
Τις είχε διαβάσει.
Κι είχε καταλάβει το κρυφό νόημα.
Διότι ήταν γραμμένο για Δασκάλους.
Σ’ όποια εποχή κι αν βρισκόντουσαν.
Αυτά τα βιβλία ήταν σπάνια.
Όχι λόγω βιβλιοδεσίας αν κι αυτή ήταν χαρακτηριστική, αλλά για τον κώδικα που μετέφεραν από το παρελθόν στο μέλλον.
Ποιος τολμούσε να πετάξει ένα μπουκάλι του Klein στη θάλασσα, για να βρεθεί τελικά στο Amsterdam μετά από αιώνες.
Έτσι ήταν και αυτά τα βιβλία.
Δεν είχε καταγράψει όλες τις σημειώσεις του πάνω στο φωτεινό τετράδιο και συνέχισε, ενώ ταυτόχρονα εξέταζε το βιβλίο μέσω της μνημοσύνης του.
Δεν ήταν μόνο ένα βιβλίο.
Αλλά συμπυκνωμένος Χρόνος.
Ή μάλλον συρρικνωμένος μετά από τα τόσα χρόνια που είχαν περάσει.
Ακόμα και η γραμματοσειρά ήταν ενδεικτική της θέλησης του προηγούμενου Δασκάλου.
Το βιβλίο έμοιαζε με χειρόγραφο του παρελθόντος αλλά είχε μια λογική του μέλλοντος.