Ο ήχος της καμπάνας
ήταν τόσο γλυκός
που νόμιζες
ότι ο μπρούντζος
ήταν δέρμα
ανθρώπινο
μίας αόρατης
ανθρωπιάς
που προστάτευε
και καλούσε
τους πιστούς
όταν υπήρχε
κίνδυνος
και ανάγκη
για τα κομμάτια
της Ανθρωπότητας
και του Χρόνου
όπου και να ήταν
στον κόσμο.