Στην ακτή του ωκεανού
νησάκια είχα γεμίσει παλιά
και οι λευκές ψηφίδες
συμπλήρωναν το γαλάζιο
σαν να ήταν απαραίτητο
από την αρχή του κόσμου
για ένα λόγο παράξενο
που δεν είχε σχέση
με τις κοινωνίες
που είχαν πεθάνει
αλλά με την Ανθρωπότητα
που συνεχίζει να ζει
μέσα στα χρώματα
που δημιουργούν
όλες τις αποχρώσεις
σα να ήταν παραλλαγές
με τους δεσμούς της
δίχως δεσμά
για να υπάρξουν
και οι κόμβοι.