Οι διαπραγματεύσεις ήταν απαραίτητες, ειδικά οι μυστικές.
Αλλά οι πολιορκημένοι δεν είχαν ξεχάσει την Αμμόχωστο.
Κάθε κίνηση θα ήταν μια πράξη.
Τότε άρχισε η παρτίδα.
Έπρεπε να παίξουν διαφορετικά.
Η σκακιέρα είχε αλλάξει.
Και τα κομμάτια μας ήταν λιγότερα.
Δεν ήταν η αρχική θέση.
Το παίγνιο είχε συνέχεια.
Ο Δάσκαλος μίλησε για μια άλλη στρατηγική.
Δεν ήταν προβλέψιμη αυτή.
Υπερμοντέρνα προσέγγιση άλλης εποχής.
Είκοσι μέρες.
Δίχως παύση.
Δεν υπήρχε άλλη βοήθεια.
Όλα έπρεπε να παιχτούν πάνω σε αυτόν τον κόμβο μετά από είκοσι ένα χρόνια αντιπαράθεσης.
Δεν ήθελαν ν’ αφήσουν κανένα πίσω.
Αφού δεν μπορούσαν να νικήσουν, δεν έπρεπε να χάσουν.
Αλλιώς θα υπήρχε κόστος θανάσιμο για το λαό.
Η βαρβαρότητα είχε εξαντληθεί κι ήθελε να τελειώσει γρήγορα.
Όλο το παίγνιο θα ήταν το φινάλε με λιγότερα κομμάτια.
Μόνο που ο Χρόνος ήταν μαζί μας.
Θα επιδίωκαν το πατ.
Κανείς δεν θα το ήθελε λογικά.
Αλλά είχαν ξεπεράσει τα όριά της.
Αλλιώς δεν θα υπήρχε λύση.
Ήταν έτοιμοι για όλα.
Αυτή τη φορά ήταν όμως προετοιμασμένοι.
Έτσι στριμώχθηκαν από μόνοι τους για να μην υπάρχει άλλη επιλογή.
Η απελευθέρωση με στρατήγημα.
Θα έβγαιναν από τη σκακιέρα δίχως να χάσουν κανένα.
Κέρδισαν δώδεκα μέρες για να φύγουν και να συνεχίσουν πιο μετά.
Η βαρβαρότητα είχε χάσει πάνω από εκατόν τριάντα χιλιάδες άτομα.
Πατ!