Η άνοιξη του 1667 είχε τρομερές επιπτώσεις.
Δεν υπήρχε ακόμα ο Γέρος.
Και η Πελοπόννησος ήταν επί της ουσίας κατεχόμενη.
Οι δικοί μας δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα ακόμα.
Τουλάχιστο αυτό πίστευαν τότε.
Έτσι από τη Πελοπόννησο έφυγαν εξήντα τέσσερα καράβια που μετέφεραν σαράντα χιλιάδες βάρβαρους έτοιμοι να πάρουν τον Χάνδακα.
Και οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι όλοι μαζί έπρεπε να βοηθήσουν την Κρήτη ως Χριστιανοί.
Εξακόσιοι Γάλλοι φθάνουν τον Νοέμβριο του 1668.
Δίχως γνώσεις της κατάστασης πεθαίνουν το Δεκέμβριο σε μία μόνο επίθεση κατά της βαρβαρότητας.
Δεν είχε νόημα σκέφθηκε ο Δάσκαλος αλλά είχε γίνει.
Αιωνία τους η μνήμη.
Στη συνέχεια ήρθαν δύο χιλιάδες στρατιώτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, τέσσερις χιλιάδες άντρες του Δούκα του Ανοβέρου και διακόσια μέλη του Τευτονικού Τάγματος.
Ήρθαν κι άλλοι βέβαια πολλοί μόνο που δεν ήξεραν τι είχε γίνει ένα χρόνο πριν.
Οι πολιορκητές προσπαθούσαν να δωροδοκήσουν μερικούς πολιορκημένους που έγιναν όλο και περισσότεροι με τα χρυσά νομίσματα που σπαταλούσε ο αρχηγός των βαρβάρων.
Επτακόσιες χιλιάδες χρυσά νομίσματα.
Και οι λιποτάκτες που δεν είχαν καμιά ελπίδα πλήθαιναν.
Όμως το χειρότερο από όλα ήταν η προδοσία του συνταγματάρχη Βαρότση που εγκαταλείπει τους πολιορκημένους και δείχνει στη βαρβαρότητα τα αδύναμα σημεία της άμυνας του Χάνδακα.
Τότε άλλαξαν τα πάντα.