Ένα από τα βασικά προβλήματα του Κυπριακού δεν είναι όπως νομίζουν μερικοί απλά και μόνο το κατοχικό καθεστώς, αλλά και το πολιτικό πλαίσιο. Στην πραγματικότητα, το πολιτικό πλαίσιο δεν είναι εντελώς ανεξάρτητο από το Κυπριακό. Η αγγλική κατοχή και η τουρκική κατοχή που ακολούθησε, μεγιστοποίησαν τα ακραία στοιχεία του πολιτικού πεδίου διότι δεν υπήρχε χώρος για καθαρά δημοκρατικά κινήματα και συνεπώς ο διαχωρισμός ήταν και αυτός ακραίος. Οι μόνες επιλογές ήταν μόνο ο πατριωτισμός και η προδοσία. Με την πάροδο του χρόνου και με την αναποτελεσματικότητα των δύο αυτών οντοτήτων, έγιναν σοφά μείγματα που αύξησαν την πολυπλοκότητα του όλου συστήματος. Η στρατηγική της σιωπής και η επαναπροσέγγιση έδειξαν τα όριά τους και κατέρρευσε η πολιτική της πραγματικότητας. Είχε έρθει το όραμα της κυπριακής απελευθέρωσης και της ευρωπαϊκής τελεολογίας. Το Κυπριακό για να λυθεί, έπρεπε να γίνει Ευρωπαϊκό και έγινε. Το Κυπριακό για να λυθεί, έπρεπε να αντισταθεί ο κυπριακός λαός και ο κυπριακός λαός αντιστάθηκε. Και τώρα υπάρχουν οι προσφυγές του που ενισχύουν δυναμικά όλο το κίνημα, όπως το αποδεικνύουν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Επιπλέον, η αυστριακή αλλαγή φάσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίνει νέες ευκαιρίες για να αξιοποιήσουμε τα νέα στρατηγικά δεδομένα του Κυπριακού. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να παραμείνουμε ενωμένοι.

Τα παραδοσιακά στοιχεία του πολιτικού πλαισίου στην Κύπρο έχουν μετατρέψει τα κόμματα σε μικρούς αυτοδύναμους και ανεξάρτητους χώρους. Με άλλα λόγια, η απώλεια ενός ανεξάρτητου κράτους λόγω της κατοχής, διαμόρφωσε τα κόμματα με τέτοιο τρόπο έτσι που έγιναν κρατίδια. Τα κομματικά στελέχη μη μπορώντας να απελευθερώσουν την Κύπρο παρέμειναν σε χώρους που θεωρούν ελεύθερους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η στάση, ακόμα και αν είναι εσωτερικά συνεπής, δεν προσφέρει τίποτα στην επίλυση του Κυπριακού και είναι άχρηστη για το μέλλον της Κύπρου. Η Κύπρος δεν έχει ανάγκη από ενδοκομματικές αντιπαραθέσεις. Χρειάζεται μια συντονισμένη και αποτελεσματική στρατηγική με πρακτικές ευρωπαϊκές υλοποιήσεις. Διότι πρέπει να συντονιστούμε και με τη στρατηγική της Αυστρίας που θέλησε να έχει έναν Κύπριο κυβερνητικό εκπρόσωπο κοντά της για όλη τη διάρκεια της προεδρίας της. Αντί να ακολουθούμε τυφλά το πολιτικό πλαίσιο, πρέπει να ενεργοποιήσουμε το συμμαχικό πλαίσιο που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι πια μόνο και μόνο Κυπριακό, μα Ευρωπαϊκό. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να λυθεί με κομματικές κινήσεις. Οι βουλευτικές εκλογές δεν αποτελούν πια ένα εσωτερικό αποτέλεσμα. Έχουν έναν αντίκτυπο σε όλη τη στρατηγική μας. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να τις αντιμετωπίσουμε με τις παλαιές αρχές αλλά με τις νέες αξίες. Αν θέλουμε μια ευρωπαϊκή λύση, χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή στρατηγική που αδιαφορεί και για το πολιτικό πλαίσιο της Κύπρου και για τις κομματικές παρατάξεις. Το μέλλον της Κύπρου μάς ανήκει, ας μην το ξεχάσουμε ακόμα μια φορά.