Η ζωή είναι μια αλυσίδα, που δεν είναι φτιαγμένη από κρίκους ξεχωριστούς. Είναι η ίδια η αλυσίδα, που είναι σκαλισμένη και, στη συνέχεια, παράγει κρίκους. Αυτό το διαχρονικό στοιχείο το επιτρέπει το βιβλίο. Αν σκεφτούμε, τα αντικείμενα που έχουμε στο περιβάλλον μας όσο ζούμε, θα δούμε ότι η μεγαλύτερη πυκνότητα, όσον αφορά στις διαχρονικές γνώσεις, βρίσκεται στα βιβλία. Γιατί είναι ένας πολύ μικρός χώρος με μια πολύ βαθιά ιστορία. Είμαστε λαοί του βιβλίου. Αν το σκεφτούμε ορθολογικά, ουσιαστικά, η ιστορία ξεκινάει εξ ορισμού μέσω της γραφής. Άρα, αν δεν υπάρχει γραφή, είμαστε στην προϊστορία. Το βιβλίο αναγκαστικά ανήκει στην ιστορία. Μετά, αν αυτή η ιστορία γίνει η ιστορία της Ανθρωπότητας – είναι τόσο διαχρονική – καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι αυτά τα βιβλία. Αν έχετε πάει κοντά στην Αγιά Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, δίπλα θα δείτε ότι υπάρχουν αυτοί οι στυλοβάτες, γιατί υπάρχει μια ρεζέρβα για νερό. Και η ιδέα ποια είναι; Είναι ότι αν σκεφτείτε ότι κάθε βιβλίο είναι ένας στυλοβάτης της Ανθρωπότητας, είναι ένας κίονας. Μπορεί το ναό να μην τον βλέπετε, αλλά κάθε βιβλίο τον στηρίζει και τον υποστηρίζει. Άρα υπάρχει το θέμα της γραφής, υπάρχει το θέμα της ανάγνωσης και μετά, στη συνέχεια, της κατανόησης, της επινόησης. Όλα αυτά τα επιτρέπει το βιβλίο. Και το πιο ενδιαφέρον, σε επίπεδο ελευθερίας, είναι ότι το βιβλίο δεν σε αναγκάζει να το διαβάσεις. Μπορεί μερικοί να το βλέπουν μόνο σαν ένα αντικείμενο και δεν θα τους αγγίξει ποτέ. Το βιβλίο αφήνεται στον αναγνώστη να έχει αυτήν τη δόση της γνώσης και δεν την επιβάλλει, όπως κάνουμε μερικές φορές δογματικά, όταν έχουμε καθηγητές. Το βιβλίο δεν είναι ποτέ καθηγητής, είναι μόνο Δάσκαλος. Άρα, αν ο μαθητής θέλει να διαβάσει το έργο του Δασκάλου, θα το διαβάσει. Η προσφορά υπάρχει. Είναι προσφορά χωρίς εκπτώσεις.