Η νύχτα δεν είχε τελειώσει.
Κι είχε στο μυαλό τον Διοικητή της Λευκωσίας.
Κι όχι μόνο τις πράξεις βαρβαρότητας.
Γιατί ήξερε πως αντιστάθηκε για δύο μήνες στην εισβολή της βαρβαρότητας.
Επίσης δεν μπορούσε να ξεχάσει το έργο.
Γιατί ο θάνατός του δεν έσβησε τα πάντα.
Δεν ήταν σαν αυτούς που θυμούνται από το Βυζάντιο μόνο και μόνο το τέλος, την άλωση.
Είχε μέσα του τους έντεκα αιώνες.
Κι η μεγαλύτερη Αυτοκρατορία σε χρονική διάρκεια ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όσους ζούσαν με τη στρατηγική.
Ακόμα κι αν αυτό ήταν με το σταυρό στο χέρι.
Επίσης δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι το κεφάλι του Niccolò Dandolο συνέχισε το έργο του και μετά το τέλος.
Αφού ακόμα και νεκρό δεν επηρέασε ούτε τον Bragadin ούτε τον Baglioni.
Μπορεί να ήταν σακατεμένο από τους Οθωμανούς δεν άλλαξε τίποτα.
Τα έθαψαν στην Αμμόχωστο με όλες τις τιμές.
Γιατί το κεφάλι αυτό είχε αντισταθεί έως το τέλος.
Κανείς δεν είχε ξεχάσει την πολιορκία της Πόλης και τους σταυρωμένους ιππότες, ούτε την αντεπίθεση με τα κεφάλια και τα κανόνια.
Σιγά σιγά φαινόταν το ηλιοβασίλεμα να τελειώνει για ν’ αλλάξει η εποχή.
Δεν μπορούσε να παραμένει κυρίαρχη η βαρβαρότητα.
Η Μάλτα που ήταν τόσο μικρή δεν της είχε αφήσει κανένα περιθώριο.
Την είχε διώξει με την ουρά κάτω από τα σκέλια.
Δίχως δυνατότητα επιστροφής.
Κι εδώ η Βενετία αργούσε ακόμα.
Κοίταξε τ’ αστέρια.
Έδειχναν ήδη την πορεία που έπρεπε ν’ ακολουθήσει για να βρεθεί στο πλάι των πολιορκημένων που άντεχαν ήδη τόσους μήνες.
Τους φαντάστηκε σαν τα αστέρια μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με τον Διοικητή τους σαν φάρο.
Τον περίμενε ήδη.
Κι είχαν αργήσει.
Αλλά θα τον έβλεπε ζωντανό.