Έξω έβρεχε δυνατά λες και έκλαιγε ο ουρανός.
Κανείς δεν ήξερε ακόμα για τις μυστικές διαπραγματεύσεις.
Όλοι περίμεναν ν’ αλλάξουν θέση οι άλλοι.
Εδώ και μήνες δεν είχε κουνηθεί κανείς.
Ενώ υπήρχε ανάγκη.
Τρομερή ανάγκη.
Το ταξίδι για τη Μάλτα είχε κρατήσει χρόνια.
Κι όμως ήταν στο πνεύμα του σαν να ήταν χθες.
Το παρελθόν και το μέλλον ήταν πάντα μαζί.
Τουλάχιστον μέσα στο πνεύμα του.
Είχε έρθει η ώρα της αλλαγής.
Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.
Τον είχαν ήδη ανάγκη εδώ και μήνες στο άλλο νησί.
Στην άκρη της Ανατολής.
Μόνο που στην Βενετία το νερό ανέβαινε.
Ψηλά.
Σαν την αγανάκτησή του.
Είχε όμως άπειρες αντοχές.
Κοίταξε από το παράθυρο.
Είδε την αντανάκλαση της Σελήνης.
Κάθε κύμα την άλλαζε.
Τότε σκέφτηκε το αδιανόητο.
Το θαλάσσιο πνεύμα.
Στη Βενετία είχε εισχωρήσει στην Πόλη.
Κι ενώ όλοι πίστευαν ότι ανήκε στη γη
ήξερε ήδη την αλήθεια
εδώ και αιώνες.
Ο Χρόνος ήταν μαζί του.
Αλλά οι άλλοι δεν ήταν με το Χρόνο.
Η βροχή σταμάτησε.
Το νερό δε σήκωνε πια τη σελήνη.
Έπρεπε να βυθίσει τη μισή.
Έτσι πήρε την απόφαση.
Θα έφευγε πριν τις διαπραγματεύσεις
για να προφτάσει.
Έβλεπε ήδη τα θύματα της βαρβαρότητας.
Κι ετοιμάστηκε για την αντεπίθεση.
Για τη συνέχεια.
Ο αετός θα πετούσε και πάλι.
Με τα γεράκια και τα λιοντάρια.
Ιερή Συμμαχία.