Ο ζωτικός χώρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά ως έννοια μη ζωτικού χώρου για τον άλλο. Άρα δεν υπάρχει, βέβαια, σεβασμός. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να προσέξουμε είναι το εξής. Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες μας μαθαίνουν πολλά πράγματα. Πάρα πολλά. Και επειδή το βλέπουμε και στο χώρο της διδασκαλίας, με την ειδική αγωγή, αν ξέρατε γι’ αυτούς που δεν ασχολούνται με αυτόν τον τομέα, πόσες σφαλιάρες τρώμε από τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες με τη συμπεριφορά τους που λες, εγώ τα ξέρω όλα. Και μετά σου πετάει μια ατάκα και λες τώρα τι έπαθα. Άντε τώρα να καταλάβω. Ενώ το παιδί δεν το έκανε με καμία κακή πρόθεση. Απλώς το λέει έτσι, τόσο ωμά και λες, κοίτα τώρα δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Άρα τα ακραία στοιχεία της Ανθρωπότητας, όποια και να είναι, χαρακτηρίζουν την Ανθρωπότητα και αυτός ο χαρακτηρισμός δίνει μια υπόσταση στην ομαλότητά της και τελικά δημιουργεί μια πολλαπλότητα, η οποία είναι δομικά πολύ πιο πολύπλοκη και γι’ αυτό το λόγο στο τέλος είναι απλή. Η Ανθρωπότητα είναι απλή. Απλώς πρέπει να καταλάβουμε πως λειτουργεί. Άρα, άμα κοιτάξετε τα ανθρωποτεχνικά της Ανθρωπότητας θα καταλάβετε ότι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι από τα βασικά στοιχεία που δείχνουν την κατεύθυνση της ανθρωπιάς. Δεν ζουν στο χώρο της μιζέριας, αλλά της ανθρωπιάς. Και θα ήταν καλό να το ξέρουμε, γιατί πολύ συχνά μπερδευόμαστε. Για παράδειγμα, το οποίο είναι λίγο παράξενο, είναι ένας ποιητής που βλέπει έναν ζητιάνο που απλώνει το χέρι και ζητάει λεφτά και ο ποιητής τον πλακώνει στο ξύλο. Ο ζητιάνος νευριάζει και τον πλακώνει κι αυτός στο ξύλο, τον ποιητή. Τότε ο ποιητής του δίνει λεφτά, λέγοντας: «Τώρα έχουμε την ίδια αξία. Όχι πριν». Αν έχουμε αυτό το να κοιτάζω από πάνω προς τα κάτω, έρχεται ξαφνικά η πραγματικότητα και σε ξαναβάζει στη θέση σου και λες τελικά πόσα μαθαίνω την ώρα που νομίζω ότι διδάσκω. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί βασίζεται στην ανθρώπινη έννοια, που είναι αμφίδρομη αυτή η σχέση και την ώρα της διδασκαλίας ο δάσκαλος εκλαμβάνει πράγματα από το μαθητή και μερικές φορές μπορεί και ο μαθητής να είναι το ανάλογο. Δηλαδή να είναι και ο δάσκαλος μαθητής και από τις δύο πλευρές να αλλάζουν, εναλλάξ.