Το άτομο, είναι αυτό που είναι ανώνυμο και ανήκει στην κοινωνία, δεν έχει επιλέξει απολύτως τίποτα. Ο άνθρωπος είναι αυτός που το παλεύει για να ανήκει στην Ανθρωπότητα. Δηλαδή, για να γίνει συνάνθρωπος, για να βοηθάει τον άλλο, για να υποστηρίξει την ύπαρξή του με τη δράση του και μπορεί, αν έχει μεγάλες δυσκολίες, να είναι και ένας φορέας για να γίνει αυτή η μεγάλη αλλαγή. Αυτή η μεγάλη αλλαγή, οφείλεται σε διάφορα συστατικά. Σε ένα κερί που είναι αναμμένο, δίνουμε μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι παράγει φώς. Δεν σκεφτόμαστε ούτε το σκοινί, ούτε το κερί, το μελισσοκέρι, ενώ είναι ο συνδυασμός από τα τρία που παίζει. Άρα, άμα το εξετάσουμε έτσι θα δούμε ότι υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων, όχι με την έννοια κατηγορία, υποκατηγορία κτλ. Αλλά με την έννοια των χαρακτηριστικών που μπορούν να βοηθήσουν με ένα πολύπλευρο τρόπο, ως ψηφίδες ενός ψηφιδωτού και τελικά να δείξουν το εξής. Πως βλέπουμε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Μία κοινωνία όσο πιο πολύ προστατεύει τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τόσο πιο ανθρώπινη είναι. Εδώ ξαφνικά οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες μπορούν να εμφανιστούν ως ένα κριτήριο ανθρωπιάς. Μια κοινωνία που τους εξοντώνει είναι απλώς βαρβαρότητα. Μια κοινωνία που τους προστατεύει, είναι πιο ανθρώπινη. Μία κοινωνία που τους σέβεται, έχει αξία. Γιατί μερικές φορές δεν σεβόμαστε και απλώς μπερδεύουμε δύο έννοιες. Μπερδεύουμε, την αγάπη με την ελεημοσύνη. Η ιδέα ποιά είναι; Πολύ συχνά, ακούτε σε αυτόν τον τομέα, την έκφραση κοινωνικοποίηση. Όλο το θέμα μας είναι, το πρώτο είναι το να είμαστε ανεξάρτητοι, δηλαδή το θέμα της αυτονομίας και το δεύτερο είναι το θέμα της κοινωνικοποίησης. Δηλαδή όταν τα άτομα προσπαθούν να βρουν μια δουλειά και λένε να ενταχθούν σε ένα κοινωνικό πλαίσιο. Το πιο σημαντικό δεν είναι η κοινωνικοποίηση, είναι η Ανθρωπότητα να είναι έτοιμη, να υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός σε επίπεδο ανθρωπιάς και ανθρώπου και όχι μόνο ένας κοινωνικός φορέας.