Όταν θέλεις να κάνεις μια έκθεση που αναδεικνύει το ανθρώπινο σώμα μέσω της ελληνικής τέχνης, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς δεν είναι να δανειστείς άλλα γλυπτά από την πατρίδα στην οποία δεν αποδέχεσαι να επιστρέψεις αυτά που έχεις αρπάξει μ’ ένα βάρβαρο τρόπο, αλλά αν με αυτόν τον τρόπο ακολουθείς το πρέπον και το ελληνικό φως. Διότι τα γλυπτά, και όχι τα μάρμαρα, δεν είναι μόνο εκθέματα, είναι κομμάτια του Ελληνισμού που ανήκουν στην Ανθρωπότητα και γι’ αυτό το λόγο μάλιστα ο Αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης εντάχθηκε το 1987 στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας. Μόνο και μόνο η ιδέα ενός δανεισμού άλλων γλυπτών της Ακρόπολης για να οργανωθεί μια έκθεση στο British Museum είναι απαράδεκτη όσο επικρατεί η επίσημη στάση της Αγγλίας περί επιστροφής. Αν βέβαια θεωρείς ότι έχουμε ξεχάσει το θέμα και δεν διεκδικούμε πια την επιστροφή στην πατρίδα μας, δικαιολογείται αυτή η πρόταση. Μόνο που ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει απολύτως τίποτα. Συνεχίζουμε τον αγώνα της επιστροφής, όχι για κάποιο λόγο εκδικητικό ή εθνικιστικό, αλλά γιατί είναι απλώς το πρέπον για τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα. Το ελληνικό πνεύμα δεν δανείζεται, γιατί είναι προσφορά του Χρόνου στην Ανθρωπότητα. Έτσι δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ξεχάσαμε ή ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα σε αυτή την υπόθεση. Ο Ελληνισμός είναι μαχητικός, γιατί είναι της Δικαιοσύνης και δεν γονατίζει με τις δυσκολίες. Συνεχίζουμε, λοιπόν, πάντα ακάθεκτοι.