Πολλοί σχολίασαν το αρχαιότερο δημοτικό μας τραγούδι,
Το κούρσος της Αντριανούπολης, δίχως να ξέρουν με σιγουριά την πραγματικότητα.
Κι όμως μέσα στον ναό του Αγίου Γεωργίου τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα.
Καμία πέτρα από τα ερείπια δεν είχε ξεχάσει.
Ποια θα τολμούσε να ξεχάσει την άλωση της Αντριανούπολης.
Οι Τούρκοι Οθωμανοί έκαψαν τα πάντα.
Για να μείνει μόνο η στάχτη.
Δεν ήθελαν να φαίνεται ούτε ίχνος ρωμιοσύνης.
Και το κάστρο του Διδυμοτείχου ήταν μάρτυρας.
Όλα τα γεγονότα του 1361 ήταν καρφωμένα μέσα στη μνήμη του.
Κάθε πύργος είχε τις δικές του αναμνήσεις.
Και κανείς δεν μπορούσε να τους ξεγελάσει.
Ο σκοπός της άλωσης, ήταν ο αφανισμός.
Η Πόλη ήταν πολύ κοντά.
Κι ήθελαν να σπάσουν κάθε σύνδεση.
“Τ΄ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι
κλαίγουν την Αντριανούπολη την πολυκρουσεμένη
όπου τηνε κρουσέψανε τις τρεις γιορτές του χρόνου
του Χριστουγέννου για κηρί και του Βαγιού για βάγια
και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός Ανέστη.”
Αυτό το άσμα τραγούδησε, χωρίς να κλάψει, στο ναό.