Σκέφτηκε ότι για ν’ αντέξει την αιχμή του βέλους, το χειρόγραφο έπρεπε να είναι ανθεκτικό.
Μπορεί να ήταν ακόμα και δέρμα.
Παλίμψηστο του Χρόνου.
Σαν μια ασπίδα που είχε κρατήσει όλα τα χτυπήματα που είχε δεχτεί στις μάχες που είχε δώσει, το χειρόγραφο είχε καταγράψει τα γεγονότα.
Σπάνια είχε πρόσβαση στο εργαλείο της γραφής κι όχι στα χειρόγραφα.
Τώρα όμως ήταν σ’ ένα κάστρο δίχως μαχητές.
Κι έπρεπε να βρεθεί η εποχή αναφοράς.
Μόνο που το Διδυμότειχο είχε διασχίσει αιώνες.
Και το μοναδικό στοιχείο που είχε ήταν η αιχμή.
Τότε ένιωσε μέσα του την αλλαγή φάσης.
Νοητικό Σοκ.
Η αιχμή ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο της γωνίας.
Στο μυαλό του πέρασε η εικόνα της Αγιάς Σοφιάς.
Έτσι συνδύασε τις εκκλησίες μας.
Μέσα στο κάστρο μια εκκλησιά ήταν συμβολική.
Εκεί έπρεπε να βρεθεί.
Αυτή που λεγόταν Σούρπ Κεβόρκ, ήταν άλλη.