Ξανακοίταξε ακόμα πιο προσεχτικά την αιχμή.
Στην άκρη της είδε ίχνη από μελάνι.
Κάποιος είχε χρησιμοποιήσει την αιχμή.
Και αυτός ο τρόπος ήταν ριζικά διαφορετικός.
Μετά από τόσους αιώνες ιστορίας, τώρα έγραφε την ιστορία με τη βοήθεια της μνήμης.
Το Διδυμότειχο είχε ζήσει πολλές εποχές και πολλοί είχαν περάσει από τον ίδιο χώρο.
Άρα έπρεπε να βρει το χειρόγραφο για να βρει την εποχή.
Η αιχμή ήταν χαρακτηριστική.
Το χειρόγραφο ήταν αναγκαστικά μεταγενέστερο.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν ταυτόχρονα το Βυζάντιο και ο Μεσαίωνας.
Και το Διδυμότειχο έπαιζε ένα ρόλο σημαντικό.
Ήταν από τις πιο σημαντικές πόλεις.
Και μία από τις προστασίες της Κωνσταντινούπολης.
Κρατώντας την αιχμή του βέλους, σήκωσε το κεφάλι του.
Ήταν στίγμα πολιορκίας.
Η βαρβαρότητα είχε βάλει στόχο την Πόλη.
Και προσπαθούσε να την αποκόψει από παντού.
Στους πύργους του κάστρου φαίνονταν τα ίχνη.
Ήταν εικοσιτέσσερα σαν τα γράμματα μας.
Αμάλγαμα ιστορίας και γλώσσας.
Το μόνο που έλειπε ήταν η ελευθερία.
Το πνεύμα του φωτός είχε αντέξει.