Πάνω στο χέρι είχε το στίγμα.
Χωρίς αυτό δεν υπήρχε είσοδος.
Μνήμη μέλλοντος.
Όλα ήταν όπως τα χειρόγραφα.
Και το κάστρο ήταν ακόμα εδώ.
Λες και περίμενε τη συνέχεια.
Σαν να μην είχε ξεχάσει τίποτα από το παρελθόν.
Ανάμεσα στις πέτρες έβλεπε μόνο τον ουρανό.
Υπήρχε όμως και ο Χρόνος.
Αυτός δεν είχε σταματήσει εδώ και αιώνες.
Έτσι όταν βρήκε την αιχμή ενός βέλους που ανήκε σε μία άλλη εποχή, ακόμα κι αν ήταν απίστευτο δεν ξαφνιάστηκε.
Αν και δεν είχε νόημα αρχικά, ήταν σίγουρο ότι θα είχε τελικά.
Το θέμα είναι ότι ήταν κι άλλης περιοχής.
Η Ευρώπη ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι φαινόταν.
Και οι μετακινήσεις του παρελθόντος είχαν γίνει με την πάροδο του Χρόνου αληθινές πράξεις.
Θυμήθηκε τη βιβλιοθήκη.
Εκεί είχε δει για πρώτη φορά αυτή την αιχμή.
Ήταν τετραγωνική στο πιο αιχμηρό σημείο.
Με αυτόν τον τρόπο άνοιγε τους κρίκους κάτω από τις πανοπλίες.
Όταν τις είχε τρυπήσει με την ορμή του.
Και τώρα έβλεπε το βέλος του Διδυμοτείχου.