Το θέμα της αιμοδοσίας είναι το εξής. Δεν είναι πολλά τα στοιχεία που αποτελούν προσφορά και είναι από το ανθρώπινο σώμα – ειδικά ως προς τα βασικά στοιχεία, τα οποία επαναλαμβάνονται και επί της ουσίας είναι: το γάλα, το σπέρμα και το αίμα. Άμα τα σκεφτείτε. Το γάλα είναι πολύ τοπικό σαν παρέμβαση: μάνα – παιδί. Το σπέρμα είναι πάλι πολύ τοπικό, εκτός αν υπάρχει μετά στη συνέχεια τράπεζα σπέρματος. Και το αίμα είναι το μόνο που δεν είναι τοπικό. Δηλαδή ποτέ στην αιμοδοσία δεν δίνετε μια φιάλη για τον διπλανό. Αυτό είναι όταν σας έχουν εξαναγκάσει, επειδή αυτός είναι ήδη σε φάση ανάγκης. Αυτό που κάνετε είναι ανώνυμο. Δίνετε αίμα που δεν το ζητάει κανένας. Αλλά όταν θα το ζητήσει, θα είναι έτοιμο. Άρα είναι μια προσφορά, η οποία είναι πολύ πιο ανθρώπινη από τις άλλες δύο. Ενώ θεωρούμε ότι οι άλλες δύο είναι πολύ ανθρώπινες. Άμα το σκεφτείτε ορθολογικά, θα δείτε ότι το αίμα, αν το δίνουμε, δεν το δίνουμε για τον ίδιο λόγο που δίνουμε το γάλα και το σπέρμα. Το γάλα το δίνουμε, για να επιβιώσει η επέκτασή μας. Άρα ένα κομμάτι αθανασίας. Το σπέρμα το δίνουμε πάλι, για να παράγουμε την επέκταση. Άρα πάλι θέλουμε να είμαστε εδώ. Ενώ το αίμα είναι καθαρά της Ανθρωπότητας. Γιατί όποιος και να το πάρει, θα υπάρχει συνέχεια. Αλλά δεν θα υπάρχει το στίγμα το δικό μας. Είναι καθαρά του αλτρουισμού το αίμα. Ενώ τα άλλα δύο είναι και του εγωισμού, πράγμα που δεν το βλέπουμε τόσο εύκολα. Δηλαδή δεν σκέφτεται ποτέ μια μάνα ότι την ώρα που δίνει το γάλα της στο μωρό της είναι μια εγωιστική πράξη. Γιατί θεωρεί ότι αυτό είναι μια προσφορά. Δεν είναι μια τυχαία προσφορά. Γιατί άμα θέλετε να δείτε τι είναι μια τυχαία προσφορά, θα έπρεπε να της δώσετε οποιοδήποτε μωρό για να του δίνει το γάλα της. Θα βλέπατε ότι σχεδόν καμία δεν θα το ήθελε. Και ρωτάμε: αφού έλεγες ότι ήταν προσφορά και ότι είναι ανθρώπινο, γιατί δεν το θες; Διότι στην πραγματικότητα το κάνουμε μεν για τον άλλον, αλλά επειδή ο άλλος είναι συνέχεια του ‘εγώ’, όχι επειδή είναι ο ‘άλλος άλλος’. Ενώ στον τομέα της αιμοδοσίας, ο ‘άλλος’ είναι εντελώς ανεξάρτητη οντότητα. Δεν έχει καμία σχέση με εμάς και μάλιστα δεν μπορεί να μας πει ούτε καν ‘ευχαριστώ’, ακόμα κι αν το ήθελε. Δηλαδή το καταλαβαίνει, θα το πει βέβαια στο γιατρό, θα το πει στην νοσοκόμα, θα το πει σε κάποιον στον οποίο έχει πρόσβαση. Αλλά, ούτε ο γιατρός, ούτε η νοσοκόμα δεν μπορούν μετά να το μεταφέρουν πιο πέρα. Βέβαια, αυτοί θα το πουν πάλι στον πρόεδρο της αιμοδοσίας. Θα πουν ‘πάλι καλά που ήσασταν εδώ’. Αλλά το θέμα είναι ότι για τον συγκεκριμένο, επειδή δεν υπάρχει μια κωδικοποίηση και δεν έχουμε το traceability, δεν ξέρουμε ποιος ακριβώς το έχει δώσει. Ξέρουμε απλώς ότι μέσα σε αυτό το πακέτο, σίγουρα κάποιος βοήθησε. Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν να καταλάβουμε ότι η αιμοδοσία είναι ένας από τους σπάνιους τρόπους που έχουμε – πολύ σπάνιους, πολύ πιο σπάνιους από ό,τι νομίζουμε – για να ανήκουμε στην Ανθρωπότητα Άρα, γεννιόμαστε άτομα, τα οποία δεν επιλέγουν την κοινωνία στην οποία ζουν και μετά το παλεύουμε για να γίνουμε άνθρωποι, για να ανήκουμε στην Ανθρωπότητα. Ένας τρόπος να ανήκουμε στην Ανθρωπότητα είναι η αιμοδοσία.