Έχει ενδιαφέρον, ειδικά για τους χριστιανούς, που πηγαίνουν στην εκκλησία το εξής: θα μεταλάβουν, θα τους λένε ότι αυτό το αίμα, δηλαδή αυτό το κρασί, είναι το αίμα μου. Το κάνουν, θεωρούν ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό, το κάνουν και με τα παιδιά τους, πριν τα παιδιά τους καταλάβουν ότι είναι τόσο σημαντικό. Και είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι δεν έχει καμία σημασία να μην το κάνουν. Άμα το σκεφτείτε, παλαιότερα υπήρχε μόνο ένας αιμοδότης και λεγόταν Χριστός. Τόσο απλά. Άρα το ερώτημα είναι: γιατί δεν υπήρχε πριν και γιατί θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο, ότι αυτή η αυτοθυσία και αυτή η προσφορά είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει και ως ανθρώπους και ως χριστιανούς, αλλά εμείς δεν κάνουμε ποτέ το παράδειγμα του Δασκάλου, στον οποίο βέβαια πιστεύουμε, αλλά πιστεύουμε ως ένα όριο. Έχει ενδιαφέρον να το σκεφτούμε έτσι και να σκεφτούμε ότι αυτή η μεγάλη επανάσταση της αιμοδοσίας – τουλάχιστον σε εμάς σε αυτές τις περιοχές – γεννήθηκε με τον Χριστό. Ενώ βέβαια δεν το συνδυάζουμε αμέσως αυτό, θεωρούμε ότι γεννήθηκε μετά μέσω της επιστήμης. Άρα λέμε μετά, όταν εφευρέθηκε η επιστήμη, τότε μπορούμε να κάνουμε την αιμοδοσία κ.λ.π. Άμα σκεφτείτε τώρα τις λέξεις και το πώς χαρακτηρίζουμε τις ομάδες. Πώς χαρακτηρίζουμε την ομάδα όπου κάποιος που έχει αυτήν την ομάδα μπορεί να δώσει σε όλους; Πανδότης. Νομίζω ότι όχι μόνο ξέρετε ότι ο Χριστός ήταν αιμοδότης αλλά ήταν και πανδότης. Γιατί, δεν θα είχε αυτό το πρόβλημα της συμβατότητας. Άρα εδώ η ιδέα ποια είναι; Είναι ότι αν καταλάβετε μια μέρα ότι όντως αυτός που είναι παντοδύναμος ήταν και πανδότης, τότε νομίζω ότι αυτοί που είναι σε αυτήν την κατηγορία, θα καταλάβαιναν περισσότερο το χρέος τους.