Στον Ελληνισμό ο σεβασμός προς τον νεκρό είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε στα παιδιά. Γιατί είναι η έννοια της συνέχειας. Στην αρχή θα πείτε είναι πολύ σκληρό και πολύ δύσκολο. Στην πραγματικότητα, το πιο σκληρό είναι να σε ξεχάσουν πριν πεθάνεις. Και είναι ακριβώς αυτό που κάνετε όταν δεν μαθαίνετε στα παιδιά σας τι έχει γίνει με τους μεγαλύτερους. Και θα δείτε όταν μεγαλώνουν μετά, σας λένε, ‘γιατί δεν μου είπες’, γιατί βέβαια θυμούνται. Τα παιδιά λοιπόν, έχουν μια προσέγγιση του μέλλοντος που είναι πολύ παράξενη. Έχετε την εντύπωση ότι αρχικά λειτουργούν μόνο μέσα στο παρόν. Άρα πάνω-κάτω χαίρονται μόνο αυτό που είναι στιγμιαίο, μια μορφή carpe diem. Δεν είναι έτσι. Τα παιδιά θεωρούν αρχικά ότι είναι αθάνατα. Τεράστιο πρόβλημα αυτό. Και το ενισχύετε εσείς, γιατί όλους αυτούς που πεθαίνουν τους κρύβετε. Στην πραγματικότητα η ζωή του παιδιού αρχίζει με την έννοια του θανάτου, που φαίνεται λίγο παράξενο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ‘εν αρχή ο θάνατος’, που αυτό επιτρέπει να καταλάβει ‘και τι κάνουμε πριν’;