Υπάρχω εγώ επειδή υπάρχεις εσύ. Έχουμε ένα πρώτο πρόβλημα. Είναι ότι ο αυτοπροσδιορισμός ότι είμαστε εμείς, είναι δύσκολος χωρίς να υπάρχει το ‘εσείς’. Και ακόμα χειρότερο, πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν οι άλλοι. Άμα το σκεφτείτε θα πείτε είναι εύκολο να είμαι άνθρωπος, γιατί γεννήθηκα άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε άνθρωποι. Είναι ένα τεράστιο θέμα αυτό και υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Έχει ενδιαφέρον γιατί πολύ συχνά μερικοί λένε γεννηθήκαμε άνθρωποι, αλλά λένε, ότι επειδή είναι απαραίτητο. Μα άμα είχαμε γεννηθεί άνθρωποι, με την έννοια που την εννοούμε, η παιδεία δεν θα ήταν απαραίτητη. Στην πραγματικότητα, όλη η παιδεία είναι φτιαγμένη για να μεγαλώνει ανθρώπους, που θα γίνουν άνθρωποι. Άρα το πρώτο ερώτημα είναι τι είναι άνθρωπος. Δεύτερο ερώτημα, πιο σημαντικό είναι αν ένας άνθρωπος μπορεί να υπάρχει μόνος του. Ενώ αρχικά φαίνεται αυτονόητο. Παράδειγμα: Ας πούμε παίρνετε έναν άνθρωπο τον βάζετε σε ένα νησί, δεν έχει καμία επαφή με την Ανθρωπότητα. Και το ερώτημα είναι αν υπάρχει για την Ανθρωπότητα. Θα δείτε ότι σιγά-σιγά θα ανακαλύψετε ότι αυτός, ενώ φαίνεται να υπάρχει για την Ανθρωπότητα, όχι δεν ζει καν, δεν υπάρχει καν. Άρα μπαίνουμε τώρα σε ένα άλλο πρόβλημα και είναι πώς καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Και θα δείτε ότι καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άνθρωποι, όταν καταλαβαίνουμε τι είναι συνάνθρωπος. Δηλαδή κανονικά υπάρχει ο ‘ένας’ και μετά υπάρχει ο ‘άλλος’. Ο ‘άλλος’ είναι ο πιο σύντομος τρόπος για να μιλάτε για δύο άτομα. Όταν ακούτε ο ‘άλλος’ αναγκαστικά κάπου υπάρχει ο ‘ένας’. Όταν λέτε ο ‘ένας’, δεν υπάρχει τίποτα. Είναι απλώς ο ‘ένας’. Τώρα το ερώτημα είναι, είμαστε ο ‘ένας’ ή ο ‘άλλος’. Στην αρχή θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο ότι είμαστε ο ‘ένας’. Τώρα ξαφνικά λέμε, όχι μόνο δεν είμαστε ο ‘ένας, αλλά δεν είμαστε καν ο ‘άλλος’ και είμαστε ο ‘άλλος άλλος’.