Γεννήθηκα κάτω από το μάρμαρο
σ’ ένα μικρό στενό
όπου χωρούσε μόνο
ο διπλός θεός.

Εκεί, κάθε πέτρα
ήταν και μια μνήμη
δίχως μνημείο,
μια ιστορία δίχως γραφή.

Δεν ήταν η πόλη
που άγγιζε τον ουρανό
μα εκείνος που έσκυβε
για να τη φιλήσει.

Έπαιζα με τα βότσαλα
της πέτρινης θάλασσας
και περίμενα την άμμο,
τον άνεμο της ερήμου.

Δεν είχαν ανοίξει τα φτερά μου
δεν φαίνονταν ακόμα
τα δάκτυλα του φωτός
κι ο φοίνικας της φωτιάς.

Ήξερα όμως κάθε πέτρα της γειτονιάς,
κάθε λουλούδι της αυλής.
Ο κόσμος μου ήταν μια χούφτα
μα σ’ αυτή τη χούφτα χωρούσε όλος ο κόσμος.