Μετά τη διάλεξη τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα.
Έπρεπε να διαβάσεις το βιβλίο για να έχεις μια ευκαιρία ή μια δυνατότητα να το καταλάβεις.
Η παρουσίαση ήταν μία παράσταση δίχως πρόβα.
Ήταν μόνο το τέλος μιας διαδικασίας που είχε αρχίσει μ’ ένα άλλο βιβλίο.
Ήταν σαν να έβλεπες από την αρχή τον Vivaldi μέσα από το έργο του Bach.
Ήταν σαν να έβλεπες από την αρχή τον da Vinci μέσα από το έργο του Escher.
Κι ήταν σαν να έβλεπες από την αρχή τον Ramanujan μέσα από το έργο του Gödel.
Γι’ αυτόν το λόγο έπρεπε να προηγηθεί το τέλος.
Κι αυτό άρχισε με τον Hofstadter.
Πάντα λόγω ανάγκης.
Εκτός κι αν υπήρχε και κάτι άλλο.
Serendipity.
Έτσι αν είχες την ικανότητα να βρεις αυτό που δεν έψαχνες μπορούσες και να δεις την αποκάλυψη.