Το βιβλίο Οι χορδές του χρόνου δεν είναι μόνο ένα θεατρικό έργο ή ένα κινηματογραφικό σενάριο, είναι ένας δεσμός με τη Θράκη και τους ανθρώπους της και μια αναφορά στην ποντιακή μνήμη. Κάθε λέξη του έργου είναι μια σκέψη και μια πληγή. Η λιτότητά του προέρχεται από τον σεβασμό του συγγραφέα προς τη γενοκτονία των Ποντίων. Τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας μας μεγαλώνουν και μας επιτρέπουν να ξεπεράσουμε την ανθρωπιά μας για να παλέψουμε για έναν λαό που υποφέρει.

Στο έργο, οι χορδές του χρόνου είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που ζουν για να πεθάνουν για τους άλλους. Οι άνθρωποι που προέρχονται από το παρελθόν για να δημιουργήσουν το μέλλον. Στις Χορδές του χρόνου δεν υπάρχουν άτομα, μόνο άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν, που δεν θέλουν να συμμετάσχουν στη γενοκτονία της μνήμης. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι του έργου έχουν σάρκα και οστά. Δεν είναι μόνο έννοιες ή οντότητες μιας αφαιρετικής στρατηγικής. Είναι δείγματα και παραδείγματα ανθρωπιάς. Είναι κείμενα και αντικείμενα οδύνης.

Ο συγγραφέας επιχειρεί το αδύνατο. Δημιουργεί τη σκέψη ενός λαού με τα κομμάτια του χρόνου, με τις πέτρες του πόνου, για να μην ξεχάσουμε. Μέσα στη λήθη βρήκε τα ίχνη της μνήμης και με αυτή γράφει την ανθρώπινη ιστορία της αντίστασης ενός λαού στη βαρβαρότητα. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια γενοκτονία, υπάρχουν όμως άνθρωποι που μπορούν να πεθάνουν για την αναγνώρισή της. Κι όταν η παράδοση ενός λαού δεν επαρκεί, τότε έρχεται ο μύθος για να γράψει την ιστορία του μέλλοντος.

Οι άγνωστοι είναι άγνωστοι γιατί τα ονόματα δεν αντέχουν τόση ανθρωπιά. Όπως ο άγνωστος στρατιώτης που είναι ο μόνος στρατιώτης που μπορεί ν’ αντέξει το βάρος της μάχης, οι άγνωστοι είναι οι μόνοι που αντέχουν το βάρος της γενοκτονίας. Οι άγνωστοι είναι οι άνθρωποι που παραμένουν ανώνυμοι διότι παλεύουν μόνο και μόνο για τους άλλους. Όπως ο αγιογράφος που είναι γνωστός μόνο με το έργο, οι άγνωστοι είναι το έργο που δημιουργεί το ον.

Μέσα από το βλέμμα του συγγραφέα υπάρχει το όραμα μιας άλλης Θράκης που δεν κλαίει πια τη μοίρα της και που διεκδικεί τα δικαιώματά της, μιας άλλης Μαύρης Θάλασσας που πρέπει να ζήσει τον θάνατό της για ν’ ανθίσει και πάλι η Ρωμανία μας.