Η τωρινή στρατηγική της Ελλάδας δεν αποτελεί μια καινοτομία. Στην ουσία είναι αντιγραφή της στρατηγικής της σιωπής που είχε αναπτύξει η Κύπρος πριν μερικές δεκαετίες με το πρόσχημα της λύσης του κυπριακού. Ενώ γνωρίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής, η Ελλάδα επιλέγει τώρα να την ακολουθήσει στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης της ανατολικής υποψηφιότητας. Όλη της η στρατηγική, που έχει γίνει πια μια αναμενόμενη τακτική, βασίζεται στην ιδέα ότι δεν πρέπει να υπάρχει κόστος. Αν και αυτή η ιδεολογία δεν μπορεί παρά να παράγει αδράνεια και ακόμα χειρότερα αποτελέσματα εφόσον ο αντίπαλος αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει καμμιά αντίσταση. Πρακτικά η ανατολική υποψηφιότητα έχει εξουδετερώσει κάθε κίνηση της Ελλάδας, όχι με τη θέλησή της μα με την ύπαρξή της. Διότι είναι επιλογή της Ελλάδας να ακολουθήσει αυτήν την τακτική. Το πλαίσιο, θέλει δεν θέλει η ανατολική υποψηφιότητα, είναι ανοικτό. Ακόμα και η συνθήκη της Λωζάνης που είναι εναντίον μας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε σχέση με τις εξαιρέσεις που αποτελούσαν η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος και η Τένεδος. Μάλιστα οι δύο τελευταίες αναφέρονται στο επίσημο Report της Commission της Ευρωπαϊκής Ένωσης (06/10/2004). Βέβαια αυτή η αναφορά δεν προήλθε από κυβερνητική πρωτοβουλία. Οι Ίμβριοι τα κατάφεραν από μόνοι τους με τη βοήθεια της Γαλλίδας Φλωτρ που λειτούργησε ως πραγματική Πρόεδρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Ελλάδα προσπαθεί να επωφεληθεί μέσω του ευρωπαϊκού πλαισίου δίχως όμως να ασκήσει η ίδια οποιαδήποτε πίεση. Δεν αναφέρει πουθενά το θέμα του Casus Belli. Περιμένει να λυθεί από μόνο του. Κι αν ήταν μόνο αυτό, ακόμα κι αν αποτελεί μια λανθασμένη επιλογή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ελλαδοκεντρικό λάθος. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η επιλογή έχει επιπτώσεις σε όλο τον ελληνισμό. Διότι η Ελλάδα ασκεί πιέσεις και πάνω στην Κύπρο, πράγμα το οποίο δεν είναι μόνο παράδοξο μα και παράλογο. Το πρόβλημα της αναγνώρισης της Κύπρου από την ανατολική υποψηφιότητα έχει χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά από τη Γαλλία σε συνδυασμό με τις κινήσεις της Κύπρου. Η Γαλλία χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς και από την Αυστρία και τη Γερμανία. Συνεπώς το κυπριακό πρόβλημα μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, λειτουργεί καταλυτικά για την ενεργοποίηση μιας αντίστασης όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι λοιπόν παράδοξο να ασκεί πιέσεις η Ελλάδα για να μην επιμένει η Κύπρος πάνω σε αυτό το πρόβλημα. Ειδικά τώρα που και η Τσεχία υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες της Αυστρίας σχετικά με την τροποποίηση του πλαισίου διαπραγμάτευσης και την εισαγωγή της προνομιακής σχέσης, και που η Γαλλία κατάφερε να θέσει το πλαίσιο της ιδέας capacité d’ absorption, πράγμα το οποίο ενισχύει τις κόκκινες γραμμές. Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει παθητικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να την σώσει διότι για να σε σώσει κάποιος πρέπει να κινδυνέψεις και να δείξεις την αντιστασιακή σου ικανότητα.