Στο ίδιο σπίτι, αργά το βράδυ, οι ίδιες…
Ζωή: Γιατί άργησαν;
Έφη: Μάλλον δεν τελείωσε η αποστολή.
Ζωή: Έπρεπε να ήμασταν κι εμείς.
Έφη: Μην ξεχνάς ότι δεν ήμασταν έτοιμες.
Ζωή: Έχεις δίκιο η ζωή δεν είναι καφενείο.
Έφη: Τώρα όμως πρέπει να προετοιμαστούμε.
Ζωή: Δεν ξέραμε ότι ζούσαμε δίπλα στα Μεγάλα Κατεχόμενα.
Έφη: Ούτε ότι ζούσαμε στη νέα κι όχι στην παλιά.
Ζωή: Ο κόσμος είναι τόσο διαφορετικός.
Έφη: Πάντα ήταν έτσι.
Ζωή: Μόνο που τώρα το βλέπουμε.
Έφη: Με το δικό του βλέμμα.
Ζωή: Αργήσαμε να διαβάσουμε τα Ευαγγέλια.
Έφη: Άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να το ζεις.
Ζωή: Δεν υπάρχει πια επιλογή.
Έφη: Κάθε κίνηση και μια πράξη.
Ζωή: Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Έφη: Γι’ αυτό έδωσε τόση σημασία στα αναλόγια.
Ζωή: Αυτά κρατούν τα βιβλία που διαβάζουμε.
Έφη: Εμείς φτιάχναμε αντικείμενα… Σιωπή
Ζωή: Και ζούσαμε ως υποκείμενα και μόνο.
Έφη: Τώρα μας έφερε το κείμενο.
Ζωή: Και διαβάζουμε διαφορετικά τον κόσμο.
Έφη: Μα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Ζωή: Δεν είναι μόνο το άσμα είναι και τα λόγια.
Έφη: Ο λόγος.
Ζωή: Ο καλός λόγος.
Έφη: Το Ευαγγέλιο.
Ζωή: Έτσι η μνήμη του ξύλου σηκώνει το βάρος του φωτός.
Έφη: Γι’ αυτό τον άγγιξε.
Ζωή: Ο μαραγκός.
Έφη: Μη ξεχνάς το βοσκό.
Ζωή: Και τα πρόβατα.
Έφη: Ξυλουργία και Γεωργία.
Ζωή: Τόσο απλά.
Έφη: Και τόσο αληθινά.
Ζωή: Η απλότητα της αλήθειας.
Έφη: Η αλήθεια της απλότητας.
Ζωή: Αυτή είναι ζωή.
Έφη: Αυτός είναι θάνατος.
Ζωή: Αυτή είναι η θυσία της απελευθέρωσης.
Έφη: Και η ανάσταση.