Όταν μερικοί τουρκόφιλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Τουρκία άλλαξε πια, επανέρχεται και πάλι το Ριζοκάρπασο για να μας αποδείξει το αντίθετο. Πολλοί νομίζουν ότι μόνο στο ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να γίνει αντιληπτή η πολιτική και η τακτική της Τουρκίας, ξεχνούν όμως τα κατεχόμενα. Κάθε Κύπριος πρέπει να γνωρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εγκλωβισμένοι μας διότι πρέπει να ενημερώνει όλους τους άλλους Ευρωπαίους για να αναπτυχθεί η ευρωπαϊκή σκέψη σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το σχολείο στο Ριζοκάρπασο είναι παραδειγματικό και μ’ έναν πολυπλευρικό τρόπο. Η ύπαρξή του αντιπροσωπεύει την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης για τον ελληνισμό. Και είναι ένα σημείο αναφοράς για το μέλλον. Διότι πριν την απελευθέρωση των σκλαβωμένων τόπων, πρέπει ο ελληνισμός να επιβιώσει με τις τωρινές συνθήκες.

Η πρόσφατη απόφαση του κατοχικού καθεστώτος να απαγορεύσει τα βιβλία του σχολείου επιβεβαιώνει ότι το τουρκικό σύστημα παραμένει αδιάλλακτο και προσπαθεί πάντα να επιβάλει τη θέλησή του στους εγκλωβισμένους. Δεν τους θεωρεί ως πολίτες ούτε καν δεύτερης κατηγορίας. Για το κατοχικό καθεστώς οι εγκλωβισμένοι είναι μελλοθάνατοι σκλάβοι. Τίποτα περισσότερο. Κι αν τους αφήνουν να ζουν ακόμα είναι για να έχουν ομήρους και να αφοπλίζουν όσους έχουν σχέση μαζί τους. Όμως κάθε Κύπριος πρέπει να έχει μια σχέση με τους εγκλωβισμένους μας. Διότι είναι Κύπριοι και Ευρωπαίοι. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε σε αυτήν την άθλια κατάσταση όταν η Κύπρος έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Τουρκία δεν τηρεί τη Συμφωνία της Γ΄ Βιέννης διότι δεν υπάρχει κανένας για να της επιβάλει την εφαρμογή της. Πιο γενικά, δεν υπάρχει συμφωνία που να έχει τηρήσει η Τουρκία, άρα αυτό δεν μας ξαφνιάζει. Το σημαντικό είναι ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εγκλωβισμένοι πρέπει να δώσουν σε όλους μας το στίγμα του τουρκικού επεκτατισμού. Υπάρχουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά πιο σημαντικό ακόμα είναι ότι υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι μας, οι οποίοι δεν είναι αγνοούμενοι όπως θα προτιμούσαν μερικοί πολιτικοί.

Οι εγκλωβισμένοι είναι οι άνθρωποί μας και είναι σε αυτούς που απαγορεύουν τα βιβλία όπως απαγόρευσαν και τον Μικρό Πρίγκιπα. Εμείς δεν είχαμε τον Antoine Saint-Exupéry για να γράψει για τα παιδιά μας, για τους Μικρούς μας Πρίγκιπες. Τώρα όμως που τους απαγόρευσαν και τα βιβλία, όπως απαγορεύουν και τις εφημερίδες στους μεγάλους, είναι καθήκον μας ν’ αντισταθούμε. Είναι καθήκον μας να τους πάρουμε βιβλία όταν πάμε να τους δούμε. Διότι οι εικόνες δεν κάνουν τα πάντα. Χρειάζονται και τα βιβλία. Κι αν πρέπει να τους πάρουμε ένα και μόνο βιβλίο, θα πρέπει να είναι Ο Μικρός Πρίγκιπας. Μόνο έτσι θα καταλάβουν ότι δεν τους ξεχνάμε και ότι δεν είναι μόνοι οι δικοί μας.