Μαθητής: Δάσκαλε θα επιχειρήσω ένα παραλληλισμό του νοητικού σχήματος άνθρωπος, Ανθρωπότητα, σκέψη της Ανθρωπότητας με το αδερφός, εκκλησία, Θεός. Πιστεύω ότι πρόκειται για διαφορετική ανάγνωση του ίδιου πλαισίου ύπαρξης.
Δάσκαλος: Ως μεταφορά δομής λοιπόν. Ας εξετάσουμε τους ισομορφισμούς.
Μαθητής: Αν δεχθούμε ως άνθρωπο το ον, το οποίο υπάρχει όχι μόνο καθ’ αυτόν και δι’ αυτόν αλλά κυρίως ως προσωπική σχέση με τους άλλους, ως συνανθρώπους μέσα στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας.
Δάσκαλος: Εδώ κάνεις ήδη μια τροποποίηση που εμπεριέχει το δεύτερο σκέλος για να εκφράσεις τον παραλληλισμό που σημαίνει ότι επιβάλεις περισσότερα στοιχεία για να το εφαρμόσεις.
Μαθητής: Τότε πιστεύω ότι μπορούμε να παραλληλίσουμε την συνείδηση του εγώ, ως αδερφού μαζί με αδερφούς, στο πλαίσιο της εκκλησίας.
Δάσκαλος: Το πιστεύεις ή το θέλεις; Το πρόβλημα είναι οι επιπτώσεις της επιλογής.
Μαθητής: Βεβαίως οι έννοιες του ανθρώπου ως συνανθρώπου και του προσώπου ως αδερφού δεν λογίζονται υπαρκτές για κάθε συνείδηση a priori.
Δάσκαλος: Αλλιώς θα είχε ένα δομικό πρόβλημα.
Μαθητής: Σε αυτό το σημείο θα έλεγα ότι υπεισέρχεται η έννοια της διδασκαλίας-μάθησης, αποστολής, μετανοίας με το νόημα της μετα-νόησης και αμαρτίας χωρίς βεβαία δικανική προσέγγιση, αλλά ως α-μαρτάνω δηλ. χάνω τον στόχο μου – αστοχώ.
Δάσκαλος: Είναι σε υψηλότερο επίπεδο που γίνεται αυτό. Όλοι οι πιστοί δεν είναι μαθητές. Κι όλοι οι μαθητές δεν είναι απόστολοι. Κι εδώ πρέπει να προσέχεις τον στόχο, μαθητή, αλλιώς πώς να γίνεις μαχητής.
Μαθητής: Στην πρώτη περίπτωση και σε αρχικό επίπεδο ο δάσκαλος λειτουργεί στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας με την διδαχή, που είναι το έργο του και αφορά αυτήν. Δηλαδή την Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Είναι το μόνο που τον απασχολεί σε αυτό το πλαίσιο.
Μαθητής: Δίνει την δυνατότητα στους μαθητές να κάνουν ό,τι δεν μπορούν για να εισαχθούν σε αυτό το πλαίσιο, πατώντας πάνω στο έργο του, να αφήσουν και αυτοί τα δικά τους ίχνη μνήμης στην Ανθρωπότητα. Δηλαδή να ζήσουν. Να γίνουν άνθρωποι.
Δάσκαλος: Έτσι γίνονται και υπερβατικοί με το χρόνο. Για να μπορέσουν να τον ξαναβρούν την επόμενη φορά.
Μαθητής: Σε ένα πιο προχωρημένο επίπεδο ο Δάσκαλος μετέχει πλέον βιωματικά στην σκέψη της Ανθρωπότητας.
Δάσκαλος: Είναι η ανάγκη της ύπαρξής του. Η μοναδική τελεολογία του.
Μαθητής: Το διακύβευμα για τους ανθρώπους μαθητές, που σε αυτήν την κατάσταση είναι ήδη απόστολοι του έργου του στο αρχικό επίπεδο ή και Δάσκαλοι σε άλλη έκφραση του δικού τους ανθρωπίνου έργου, είναι να δουν την νέα μορφή συνείδησης που δείχνει ο Δάσκαλος ως φάρος και να μετέχουν σε αυτήν.
Δάσκαλος: Εδώ υπάρχει μια δυσκολία εκ φύσης αφού αυτή επιτρέπει την αλλαγή. Εκτελούν πρώτα αποστολές, για να γίνουν όσοι αντέξουν απόστολοι. Πράττουν υπερβάσεις, για να γίνουν υπερβατικοί. Οι απόστολοι κάνουν πράξεις διότι όλη η ζωή τους είναι αποστολή. Το ίδιο και οι υπερβατικοί.
Μαθητής: Στην δεύτερη περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι οι απόστολοι, προφήτες, (nabi εβραϊκά = αυτός που μιλά «εξ ονόματος του Θεού», rό e =αυτός που βλέπει και δείχνει τον Θεό), διδάσκαλοι κατά τον Απ. Παύλο φωτιζόμενοι από το έργο-φως του Χριστού μεταλαμπαδεύουν ως κεριά το Φως δείχνοντας το φως και προτείνουν την Εν Χριστώ ζωή που περνά αναγκαστικά από το Εκκλησιαστικό γεγονός (συνύπαρξη όπως στην Ανθρωπότητα).
Δάσκαλος: Αυτή είναι η ουσία του φωτός και γι’ αυτό το έργο δημιουργεί το ον.
Μαθητής: Η διαχρονική ύπαρξη της Ανθρωπότητας και της σκέψης της Ανθρωπότητας (νοούμενη σε ένα πολυκυκλικό χρόνο) θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την ίδια ύπαρξη του Θεού και της εκκλησίας καθ όσον η «θριαμβεύουσα εκκλησία», αλληλοσυμπληρωματική της «στρατευμένης» (αυτή που αναφέρεται συμβατικά στην παρούσα βιολογική ζωή, αλλά τελικά δεν είναι άλλη εκκλησία, ή διαφορετικό τμήμα της) περιλαμβάνει και τους «κεκοιμημένους» συνανθρώπους – αδερφούς που ζουν αίδια (αυτό το νόημα έχουν οι αιώνες των αιώνων);
Δάσκαλος: Ο ισομορφισμός στέκει μόνο σ’ έναν κύκλο και δεν επανέρχεται στον επόμενο. Διότι η αγάπη δεν επαρκεί και χρειάζεται το μη μίσος.
Μαθητής: Η ύπαρξη στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας και της Εκκλησίας είναι ανάλογη ή και ταυτόσημη μέσα από το νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων χωρίς να εννοούμε τον χρόνο γραμμικά;
Δάσκαλος: Τοπικά το πολυκυκλικό φαίνεται γραμμικό αλλά δεν είναι ποτέ μόνο γραμμή, η πολλαπλότητα δεν είναι ανάλογη με τους εφαπτόμενους χώρους και χρειάζεται άτλαντας για να περνάς από ένα χάρτη στον άλλο δίχως να αλλοιώσεις την ουσία, μαθητή.