Οι κινήσεις της Γαλλίας τώρα πια προβληματίζουν και την Τουρκία. Ενώ στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε ακόμα αν πρέπει να κινηθούμε προς αυτό το συμμαχικό πλαίσιο. Ευτυχώς η Κύπρος άρχισε να ενεργοποιείται διαφορετικά έτσι ώστε να ξεφύγει από τα παραδοσιακά συστήματα και να ενισχύσει προς όφελός της τη γαλλική πρωτοβουλία που εμφανίζεται τώρα ως όχι μόνο μια κίνηση για εσωτερικούς σκοπούς. Ο στόχος της Γαλλίας είναι όντως διαφορετικός και έχει μεγαλύτερο βάθος απ’ ό,τι νόμιζαν οι πρώτες εκτιμήσεις. Δεν πρέπει τώρα να αναμένουμε μια αλλαγή φάσης. Τα δεδομένα είναι όλα εδώ. Η αγγλική διπλωματία ακολουθεί ανοιχτά τη στρατηγική της σε σχέση με το ανατολικό ζήτημα και προωθεί ξεκάθαρα την υποψηφιότητα της Τουρκίας ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απομονώσει την Κύπρο. Η τακτική της δεν είναι δυσνόητη μα προβλεπόμενη ειδικά σε περιπτώσεις όπου τα παραδοσιακά συστήματα δεν διεκδικούν τα αυτονόητα από φόβο. Η σταθερότητα της Γαλλίας που αποτελεί και διπλωματικό παράδειγμα, επιτρέπει τη δημιουργία ενός νοητικού μετώπου με τη βοήθεια της Αυστρίας, περιμένοντας τις εκλογές στη Γερμανία. Γι’ αυτό είναι και τόσο σημαντικός ο χρόνος που κυλά και που αυξάνει την πίεση πάνω στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ανατολικής υποψηφιότητας. Η όλη καθυστέρηση δεν είναι μόνο ένα διπλωματικό τέχνασμα. Είναι και η δημιουργία μιας ετοιμότητας σε σχέση με τη γερμανική θέση. Αυτό βέβαια δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα τοπικών εκλογών, είναι στην ουσία, η αντοχή του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με άλλα λόγια του γαλλο-γερμανικού άξονα. Οι βεβαιότητες της Τουρκίας δεν είναι πια σίγουρες διότι το νέο πλαίσιο, όπως το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις σε 9 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι θετικό προς αυτήν. Πολλές χώρες αντιλαμβάνονται μέσω του προβλήματος της τυπικής αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι δεν υπάρχει ακόμα ευρωπαϊκή νοοτροπία στην Τουρκία και δεν θεωρούν δυνατόν να υπάρχουν αποτελεσματικές διαπραγματεύσεις με όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χρήση του κυπριακού προβλήματος από τη γαλλική διπλωματία είναι όχι μόνο ενδεικτική αλλά και παραδειγματική. Είναι όμως απαραίτητο εκ μέρους της Ελλάδας να υπερασπίσει τα δικαιώματα της Κύπρου ως κρατική οντότητα και να ενισχύσει θετικά αυτό το νέο συμμαχικό πλαίσιο που κινείται προς μια προνομιούχα σχέση και όχι πια προς μια πλήρη ένταξη. Διότι η ίδια η Ελλάδα με τη στάση της θα υποστεί ένα κόστος αν δεν εκφραστεί προς μία κατεύθυνση. Το διπλό παίγνιο είναι πολύ δύσκολο ειδικά για ένα διπλωματικό σώμα που δεν είναι εξοικειωμένο με περιπτώσεις τέτοιου επιπέδου. Οι Γάλλοι περιμένουν από εμάς και τους Έλληνες και τους Κύπριους να υποστηρίξουμε και να διεκδικήσουμε όχι τα συμφέροντά μας, μα την ύπαρξή μας ως ελληνισμός.