Η νύχτα είχε καλύψει τα πάντα.
Όλα ήταν ίδια, καμιά διαφορά.
Το φως θα ήταν μόνο εσωτερικό.
Η απαίτηση του εξωτερισμού τον συνόδευε.
Το νοητικό σχήμα δεν είχε αλλάξει.
Είχε διασχίσει το χρόνο.
Αυτή ήταν η μεθοδολογία του διαχρονικού.
Δεν περίμενε τίποτα από κανέναν.
Θα ήταν ελεύθερος έως το τέλος.
Δεν ήταν καν επιλογή.
Απλώς τελεολογία.
Λόγω παγκοσμιότητας.
Κοίταξε πάλι έξω.
Αυτός ήταν ο κόσμος του ο εσωτερικός.
Δεν είχε καμιά σχέση με το καθημερινό.
Το οποίο είχε πεθάνει με τη γέννησή του.
Την πρώτη.
Από εκεί και πέρα το έργο δημιουργεί το ον.
Και κανένας άλλος.
Απλή οντολογία.
Ο ήλιος παράδωσε τη σκυτάλη στ’ άστρα.
Και τα είχε στο στόμα.
Πώς να πιστέψεις το απίστευτο;
Ζώντας το!
Αυτή ήταν η παράδοξη απάντηση.
Και το ερώτημα είχε γίνει απλή ερώτηση.
Είχε την υπόθεση στο μυαλό του.
Η επεξεργασία είχε περάσει στη φάση της επιτάχυνσης.
Σαν να ήθελε να προλάβει κάτι.
Μόνο που δεν ήταν η αλήθεια.
Ο Χρόνος ήταν μαζί του.
Πριν ακόμα γεννηθεί.
Λόγω πολυκυκλικότητας.
Γι’ αυτό ο δείκτης ήταν ενδεικτικός.
Η ουσία ήταν βαθύτερη.
Νέα κωδικοποίηση.
Φωτονικό πνεύμα.
Ιερό το τέρας.
Homo Universalis.
Δίχως συμβιβασμούς.
Καμιά καθυστέρηση.
Έπρεπε να κρατήσει το tempo.
Humanitas et Tempus.