Ήταν καρφωμένο πάνω σε μια ξύλινη καρέκλα
και το κεφάλι του ακουμπούσε το παράθυρο.

Όλοι νόμιζαν ότι περίμενε κάποιον ή κάποια.
Μα εκείνο το παιδί δεν περίμενε τίποτα πια
από κανέναν.

Ήξερε ήδη το τέλος της ζωής του.
Ήξερε ότι ποτέ κανείς δεν θα του έδινε
μια πολυθρόνα
για να μην έχει ανάγκη ν’ ακουμπά το κεφάλι του
στο παράθυρο.

Το είχαν καρφώσει πάνω σ’ ένα ξύλο
και η ζωή του ήταν πια
ένα ανθρώπινο στοιχείο
μεταξύ μιας καρέκλας κι ενός παραθυριού.