Ο Clarke μοιράζει τους εξάμετρους στίχους στις ακόλουθες κατηγορίες:

(Α) Με θήλεια τομή στον τρίτο πόδα με βουκολική διαίρεση

(Β) Με θήλεια τομή στον τρίτο πόδα χωρίς βουκολική διαίρεση

(Γ) Με άρρενα τομή στον τρίτο πόδα που την ακολουθεί βουκολική διαίρεση

Πρώιμοι ελεγειακοί ποιητές : Τυρταίος, Σόλων, Μίμνερμος, Θέογνις, Σιμωνίδης

Α: 30%, Β: 31%, Γ: 28%, Δ: 11%

Ελεγειακοί ποιητές : Πλάτων, Ανύτη, Ασκληπιάδης, Καλλίμαχος, Ποσείδιππος, Λεωνίδας ο Ταραντίνος, Μνησάλκας, Αλκαίος από τη Μεσσήνη, Διοσκορίδης, Αντίπαρος από τη Σιδώνα, Μελέαγρος, Φιλόδημος, Αντίπατρος ο Θεσσαλονικίας, Κριναγόρας

Α : 34%, Β : 26,5%, Γ : 35%, Δ : 4,5%

Όμηρος και ομηρικοί ύμνοι (Δείγμα 800 στίχων)

Α : 25%, Β : 29,5% Γ : 26,5%, Δ : 19%

Απολλώνιος Ρόδιος, Καλλίμαχος (ύμνοι σε εξάμετρους), Θεόκριτος (μη βουκολικά ποιήματα) (Δείγμα 1000 στίχων)

Α : 34,5%, Β : 33,4%, Γ : 24,7%, Δ : 7,4%

Με αυτά τα στατιστικά δεδομένα βλέπουμε ότι οι ελεγειακοί ποιητές αν και αποτελούν τη μεγαλύτερη μάζα, τουλάχιστον ποσοτικά, χρησιμοποιούν σπάνια εξαιρέσεις (μόνο 4,5%) και προτιμούν τη θήλεια τομή και την άρρενα τομή με βουκολική διαίρεση (34% και 35%). Αυτό όχι μόνο τους χαρακτηρίζει αλλά και τους διαφοροποιεί από τους πρώιμους ελεγειακούς ποιητές που έχουν περισσότερες εξαιρέσεις και προτιμούν τη θήλεια τομή χωρίς τη βουκολική διαίρεση. Αυτό δείχνει βέβαια και μια εξέλιξη του τομέα εφόσον η ελεγεία μετατρέπεται σιγά σιγά σε επίγραμμα. Ο Clarke όμως επισημαίνει ότι αυτό μπορεί να είναι και μια ένδειξη αλλαγής φάσης όσον αφορά στην αισθητική, η οποία συνδυάζεται και με τα στατιστικά δεδομένα της ανάλυσης του εξαμέτρου. Εκεί όμως βλέπουμε ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση εφόσον οι ποιητές προτιμούν την κατηγορία Β (33,4%) σε σχέση με την κατηγορία Γ (24,7%).