Εδώ και πάλι μαζί μόνος, όρθιος, ακάθεκτος περιμένω τη χαρά της Φωτεινής με τον ύπνο, αφού άκουσε το πρώτο παραμύθι λίγο πριν αρχίσει το παράξενο μάθημα της ζωής και του θανάτου. Η ζωή του θανάτου και ο θάνατος της ζωής, δύο στιγμές για ένα στόχο όπου το εφήμερο δεν επιδιώκει το αθάνατο αλλά την τελειότητα για ν’ αντισταθεί στην βαρβαρότητα της γενοκτονίας. Διότι πρέπει να μάθει για το πριν για να ξέρει πως το μετά θα έρθει και να είναι προετοιμασμένη για να γράψει την επομένη το μυθιστόρημα των δύο πριν καταγράψει την ιστορία το μέλλοντος που δεν έζησε ακόμα, γιατί δεν έχει δει τα σιδερένια γράμματα και δεν ξέρει για το βάρος της μνήμης. Είναι ακόμα τόσο αθώα και δεν γνωρίζει ακόμα για τον αγώνα της ανάγκης και της δικαιοσύνης όπου δεν έχει σημασία μόνο το τι είσαι αλλά και το τι κάνεις όχι για σένα αλλά για τους άλλους. Διότι δίχως τους άλλους ο άνθρωπος δεν γίνεται συνάνθρωπος και νομίζει ότι είναι μοναδικός, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται ουσιαστικός όταν επινοεί ότι είναι ο άλλος άλλος που δεν αποδέχεται ούτε δέχεται τα πάντα γιατί όλα δεν είναι επιτρεπτά. Δίχως ευθύνη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη ενώ είναι ήδη το πρέπον για τους ανθρώπους μας και τώρα μέσα στο αόρατο που δεν βλέπει ακόμα, στέκομαι όρθιος για να μάθει ότι οι δράκοι δεν γονατίζουν ποτέ και συνεχίζουν ασταμάτητα και ακάθεκτα τον στόχο που έχουν επιλέξει λόγω ανάγκης.