Η σπασμένη εκκλησιά ήταν πάνω στο λόφο πολύ πιο πίσω από το κάστρο σε προστατευμένο μέρος ακόμα κι αν σιγά-σιγά είχε γίνει ένα ερείπιο. Η παρουσία της είχε στιγματίσει το νησί και τη μνήμη του χαμαιλέοντα. Όταν την αντίκρυσε για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια δεν την αναγνώρισε αμέσως και χρειάστηκε όλη η εμπάθειά του για να δει και να νιώσει τον πόνο της. Σε αυτήν την κατάσταση που βρισκόταν, έδινε την εντύπωση ότι την είχαν εγκαταλείψει ακόμα και οι δικοί μας, ενώ δεν ήταν η αλήθεια. Απλώς δεν είχαν τη δυνατότητα να τη βοηθήσουν ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν. Είχε δει και άλλες εκκλησιές στην ίδια κατάσταση σε κατεχόμενες περιοχές κι ήξερε να κάνει τη διαφορά. Εδώ δεν είχε χτυπηθεί όπως στις άλλες περιπτώσεις. Μόνο που η κοινωνία είχε αδιαφορήσει για το παρελθόν και της απαγόρευε το μέλλον. Η μελέτη του εσωτερικού της εκκλησιάς έδειξε τα ίδια προβλήματα αλλά και χειρότερα γιατί το ξύλο της μνήμης έπρεπε να διορθωθεί. Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν εφικτό διότι στο Άγιον Όρος είχε συναντήσει πατέρες που ήταν τεχνίτες διαχρονικοί και θα μπορούσαν εύκολα να υποστηρίξουν την όλη προσπάθεια. Στον πρώτο όροφο κοίταξε μερικές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες για να έχει μια πλήρη εικόνα και τελείωσε με τους τρούλους. Έτσι αποφάσισε ότι αυτή η εκκλησιά θα είχε μέλλον στο νησί λόγω θρησκείας και συμβολισμού. Οι μαθητές άκουσαν τη σιωπή και κατέγραψαν όλο το φως για να αποτελέσει τα θεμέλια της διαδικασίας διόρθωσης.