Μπορεί να μην ξέραμε αρχικά την αξία του απέραντου γαλάζιου, αλλά τώρα όλος ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας θησαυρός. Με τον ίδιο τρόπο ανακαλύπτει το βαθύ λευκό που υπάρχει στη γη του. Παλαιότερα του μιλούσαν για ορυκτό πλούτο, αλλά ποτέ δεν ήταν εθνικός στην ουσία, ήταν απλώς μια ουτοπία. Παλαιότερα του μιλούσαν για βαριά βιομηχανία, αλλά κανείς δεν πίστευε στην ύπαρξή της εκτός βέβαια αν την ταύτιζε με τον τουρισμό. Έτσι, επί του πρακτέου, έλεγαν στους Έλληνες, πράγματα που όχι μόνο δεν ήταν πιστευτά, αλλά ούτε καν αληθοφανή, διότι δεν ήταν ποτέ μία αναφορά αλλά πάντα ένα παράπονο δίχως παραγγελίες, δίχως απαιτήσεις. Ήταν πάλι ένας τρόπος να βρίζουν το πεπρωμένο και να περιμένουν τα πάντα από την τύχη. Χωρίς κρίση, αποκαλύφθηκε μία άλλη κρίση, ενώ υπήρχαν ήδη αποδείξεις της ανακάλυψης στο χρυσοπράσινο φύλλο, αλλά μόνο μερικοί εντόπισαν μέσα στο παρελθόν τα ίχνη του μέλλοντος. Τότε άρχισε ο μαραθώνιος, με τις Θερμοπύλες γιατί έπρεπε κάποιοι να τρέξουν και να παίξουν το ρόλο τους μέσα σε αυτό το πλαίσιο για να το μετατρέψουν σε πεδίο. Όμως ποιος είδε την αρχή της δράσης και της αλλαγής φάσης που προκαλεί η μη αναστρέψιμη κίνηση που επιλέξαμε, για να αφήσουμε πίσω τα οικονομικά και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Τώρα όλοι πιστεύουν ότι ο στρατηγικός ορυκτός πλούτος υπάρχει. Το μέλλον έχει αρχίσει ήδη και ζούμε το νοητικό σχήμα του.