Η κενή σκακιέρα
θύμιζε τον φίλο μας
που την αγαπούσε
τόσο πολύ εδώ και χρόνια
κι εκείνο το καφενείο
όπου όλοι έπαιζαν
με τον χρόνο
τον αστραπιαίο
για να συναγωνιστούν
με τα μαύρα και τα λευκά
για να δείξουν
ο ένας στον άλλο
ότι δεν είναι τίποτα
αν δεν υπάρχει ο άλλος
και να αντιλαμβάνεται
τις κινήσεις που κάνει
γι’ αυτό τώρα θα λείψει
ακόμα περισσότερο
σε όλους τους δικούς μας.