Όσοι προσποιούνται ότι αγωνίζονται το κάνουν επειδή νομίζουν ότι τους δίνουμε σημασία, ενώ αδιαφορούμε παντελώς διότι δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε τον καθένα όταν υπάρχει ανάγκη για την πατρίδα και για τους δικούς μας. Έτσι όλοι όσοι κλαίγονται και λένε συνεχώς ότι τους αδικούν οι άλλοι, εδώ και χρόνια και τώρα που τους δίνουμε τη δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα και να προωθήσουν τα αιτήματα τους συνεχίζουν να κλαίγονται και μας καθυστερούν πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μας αγγίζουν, διότι τα παράπονα τους είναι άσχετα με το έργο τους. Κατά συνέπεια δεν πρόκειται να ακούσουμε ούτε τις παραγγελίες που έχουν, ούτε τις απαιτήσεις τους και ακόμα λιγότερο τα χατίρια που ζητούν. Οι επαναστάσεις στη Ελλάδα δεν έγιναν ποτέ με τέτοια άτομα, όσο δίκιο και να είχαν, διότι τους λείπουν τα κότσια. Και δεν είναι ικανοί να σκεφτούν το αδιανόητο, ούτε να πιστέψουν μια ουτοπία για να αποκτήσουν στη συνέχεια ένα όραμα. Δεν έχουν ακούσει για την βροχή του Κολοκοτρώνη, όταν περιέγραφε την αρχή της επανάστασης. Και θέλουν να συμμετέχουν στον αγώνα με την άνεση τους δίχως μόχθο και βέβαια δίχως να θυσιάσουν τίποτα από τη ζωή τους ούτε την προσωπική ούτε την επαγγελματική. Δεν μας έφταναν λοιπόν οι εχθροί, οι ραγιάδες, οι προδότες, έχουμε και αυτούς. Ας καταλάβουν λοιπόν ότι οι επαναστάσεις δεν τους έχουν ανάγκη. Χρειάζονται απλώς μια ποδιά και να μην έχει πιέτες για να μην τους πληγώσει το απαλό τους δέρμα και να είναι εμπόδιο στα δάκρυα τους. Μας έχουν πρήξει τα συκώτια, ενώ ξέρουν να κολλάνε μόνο μπρίκια. Φοβούνται να κινηθούν για να μην χάσουν τη θέση τους. Για να μην ταλαιπωρούμαστε περισσότερο και από τις δυο πλευρές, ας καθίσει ο καθένας στη θέση του, διότι μόνο οι άθλιοι έχουν αξιοπρέπεια όχι οι μίζεροι. Ας μείνουν μίζεροι λοιπόν κι ας μη σηκώσουν ποτέ καμιά φουστανέλα, διότι πρόκειται να αντικρίσουν κάτι που δεν έχουν. Πριν δεν το ξέραμε, αλλά τώρα το ανακαλύψαμε και δεν πρόκειται να βασιστούμε πάνω τους, για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.