Μετά τις Αμανίδες πύλες, η στρατιά του Μεγαλεξάνδρου έφτασε στην Ισσό, όπου άφησε τους τραυματίες και τους ασθενείς και συνέχισε την πορεία της προς την Μυρίανδρο.
– Αλέξανδρε έγινε κάτι τρομερό.
– Πες μου, μην καθυστερείς.
– Εξολόθρευσαν τους δικούς μας…
– Τους τραυματίες και τους ασθενείς;
– Ναι, στην Ισσό.
– Πώς τόλμησαν;
– Δεν έχουν τις ίδιες αξίες με μας.
– Εννοείς ότι δεν έχουν αξίες! Πώς μπορεί κάποιος να εξοντώσει αμάχους;
– Όταν έχεις μόνο αρχές.
Ο Μεγαλέξανδρος παρέμεινε σιωπηλός. Αυτό το έγκλημα πολέμου ήταν απαράδεκτο. Και σκέφτηκε όλους όσους είχε αφήσει για να μην κινδυνέψουν λόγω της στρατηγικής τους. Κάτι δεν ήταν σωστό. Τελικά η σκέψη του τον απελευθέρωσε από τον πόνο του για μια στιγμή κι επινόησε την αντεπίθεση.
– Είναι λάθος.
– Το ξέρω. Τραγικό μάλιστα…
– Δεν εννοώ το δικό μας.
– Ποιο τότε;
– Οι Πέρσες δεν έπρεπε να βρεθούν εκεί.
– Δεν καταλαβαίνω τη διαφορά.
– Κι όμως η διαφορά κάνει τη διαφορά θα έλεγε ο Δάσκαλος.
– Ο Αριστοτέλης.
Ο Μεγαλέξανδρος θυμήθηκε τα μαθήματα του Δασκάλου και χαμογέλασε. Αυτή η διαφορά τον είχε προβληματίσει. Παλαιότερα δεν θα μπορούσε να κρατήσει μέσα του τα συναισθήματά του, για να παράγει μια σκέψη ικανή να βρει το λάθος του εχθρού.
– Ήταν λάθος να φύγουν από την πεδιάδα. Κι αν πραγματικά αυτή η πληροφορία αληθεύει, θα αλλάξουμε τακτική και θα τον τσακίσουμε.
– Αλέξανδρε τι εννοείς;
– Θα στείλεις μια τριακόντορο με αξιωματικούς βόρεια του ποταμού Πινάρου.
– Κατασκοπεία;
– Ακριβώς.
– Κι ύστερα;
– Αν πράγματι βρίσκονται εκεί, έπεσαν μόνοι τους σε μια τακτική παγίδα.
– Τα μαθήματα του Αριστοτέλη.
– Κανενός άλλου!
– Γιατί θα βρίσκονται ανάμεσα στα βουνά και τη θάλασσα.
– Δίχως δυνατότητες ελιγμών του ιππικού.
– Και θα τους χτυπήσουμε με τη φάλαγγα.